Επιλογή

Προ ημερών ο Απ. Λακασάς σχολίαζε στην Καθημερινή τον τρόπο εξέτασης των υποψηφίων για τη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Εν συντομία, με τα δικά του λόγια, «οι διδάσκοντες της σχολής αξιολογούν [σημ. ζωντανά, εννοείται] το θεατρικό ταλέντο των υποψηφίων μέσα από μονολόγους, τραγούδι, ποίημα, αυτοσχεδιασμό, ενώ τα παιδιά που θα προκριθούν στη δεύτερη –τελική– φάση εξετάζονται γραπτά σε κείμενο ελεύθερης έκφρασης προσωπικής άποψης, με προαπαιτούμενες στοιχειώδεις γνώσεις θεάτρου και λογοτεχνίας». Και παρατηρεί: «Νομίζω πως μια λύση στο εξεταστικό σύστημα για τα ΑΕΙ, που τα τελευταία 40 χρόνια αλλάζει εν... ριπή υπουργού, θα μπορούσε να βρεθεί εάν παρατηρούσαμε τι γίνεται αυτές τις μέρες στην Πειραιώς 35».
     Φυσικά και δεν είναι όλες οι σχολές ίδιες. Φυσικά και η δραματική τέχνη έχει τα δικά της προαπαιτούμενα, που δεν μπορούν να εξετασθούν με πανελλαδικές. Ωστόσο η γενική ιδέα είναι ενδιαφέρουσα διότι ξεφεύγει από την παραδοσιακή λογική του «κάπου να περάσει το παιδί», είτε του αρέσει είτε όχι. Όποιος περνά τις εξετάσεις ξέρει ότι θα πάει για ηθοποιός, όχι για γλύπτης ή ζωγράφος ή ηλεκτρολόγος. Κατ’ αναλογίαν, όποιος δίνει εξετάσεις για το Πανεπιστήμιο δεν θα πρέπει να βρίσκεται όπου τον έστειλαν τα μόριά του, π.χ. από τη νομική μέχρι τη θεολογία. Κάποιου είδους εξειδικευμένη επιλογή θα πρέπει να υπάρχει, για να έχουμε τελικά επιστήμονες που να θέλουν και να αγαπούν το αντικείμενό τους και όχι πτυχιούχους της τύχης. Τόσο έξω πέφτουν άραγε τα ξένα πανεπιστήμια που διαλέγουν με προσωπική συνέντευξη τους φοιτητές τους;
     Αυτό το τελευταίο βέβαια γεννά το δύσκολο ερώτημα του ποιοι και πώς θα επιλέγουν. Νομίζω εδώ σταματάει κάθε περαιτέρω σκέψη και συζήτηση.