Δέκα χρόνια κομμάτια

Δανείζομαι τον τίτλο από τον γνωστό παλιό δίσκο του Διονύση Σαββόπουλου, μια και ταιριάζει ‘γάντι’ στην σήμερον ημέρα. Οι ακόλουθοι του παρόντος ιστολογίου ίσως να το πρόσεξαν: κλείνουν δέκα χρόνια από την πρώτη ανάρτηση, το πρώτο ‘παρεστιγμένο γοργό’. Πώς πέρασαν, αλήθεια; (ήμουνα νιός και γέρασα...). Πού μας έφεραν; Τι μας έδωσαν και τι μας πήραν; Ένας μικρός απολογισμός δεν βλάπτει.

     Όταν ξεκίνησε η διαδικασία αυτή, είχε κυρίως τον σκοπό μιας εκτόνωσης από καθημερινές πιέσεις, μιας βαλβίδας διαφυγής του ‘ατμού’ που μαζεύουμε μέσα μας από τόσες αφορμές, σε συνδυασμό με ένα αυτάρεσκο μεράκι για γράψιμο. Δεν φανταζόμουν βέβαια ότι θα συνέπιπτε με μια τόσο ιδιαίτερη (ελλείψει κομψότερης λέξης) περίοδο της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας, ούτε ότι θα κάλυπτε μια μεγάλη ποικιλία θεμάτων. Ούτε ότι θα γινόταν ένα είδος εξάρτησης, που θα μου έκλεβε πολλές ώρες από άλλες ασχολίες. Ούτε ότι θα μου άνοιγε έναν τόσο ευρύ κύκλο αγνώστων γνωστών, φίλων κυρίως (ελπίζω να μη δημιούργησα εχθρούς...).

     Στατιστικά, ως τώρα το ιστολόγιο κατέγραψε 2366 αναρτήσεις, που με τη σειρά τους απάρτισαν 10 βιβλία (ένα κατ’ έτος). Το πρώτο, οι ‘Εφήμερες Ιστοδρομίες’, υπάρχει ακόμη στα ράφια του University Studio Press, ενώ ‘Η κρίση και τα κρίματά μας’ εξαντλήθηκε (τα περισσότερα αντίτυπα δόθηκαν ως δώρα). Τα υπόλοιπα ήταν αυτοεκδόσεις σε περιορισμένο αριθμό αντιτύπων, αλλά υπάρχουν σε μορφή pdf έτοιμα για εκτύπωση για όποιον τυχόν τα θέλει. Οι αναρτήσεις του δέχθηκαν πάνω από 514 χιλιάδες επισκέψεις (το ρεκόρ κατέχει ο ‘Ευγένιος’ -- κλείνει χρόνο προσεχώς -- με 4067 επισκέψεις) και κάπου 2600 σχόλια, από περιορισμένο αριθμό τακτικών θαμώνων, τους οποίους ευχαριστώ όπως και τους λοιπούς αναγνώστες, που υποθέτω ότι κρατούν τον όποιο προβληματισμό για τον εαυτό τους. Δεν έκανα κάποια προσπάθεια ταξινόμησης της θεματολογίας, αν και η σοβούσα κρίση με τις ποικίλες εκφάνσεις της μάλλον διεκδικεί τη μερίδα της λέαινας.

     Πριν κλείσω θα δανεισθώ την κατάληξη του Β΄ βιβλίου των Μακκαβαίων: «Εἰ μὲν καλῶς καὶ εὐθίκτως τῇ συντάξει, τοῦτο καὶ αὐτὸς ἤθελον· εἰ δὲ εὐτελῶς καὶ μετρίως, τοῦτο ἐφικτὸν ἦν μοι». Σε απλά ελληνικά: Αν όσα έγραψα ήταν σωστά και καλογραμμένα, αυτός ήταν ο σκοπός μου. Αν ήταν ευτελή και μέτρια, τόσο μπορούσα. Αν κάποιοι ωφελήθηκαν, δόξα τω Θεώ. Αν κάποιοι διασκέδασαν, χαίρομαι μαζί τους. Ελπίζω κανείς να μη ζημιώθηκε ή παρενοχλήθηκε από τα γραφόμενα, και ζητώ συγγνώμη αν έγινε κάτι τέτοιο.

     Και η συνέχεια; Οι αφορμές εξακολουθούν να υπάρχουν, ίσως και πληθαίνουν. Με τη σύμφωνη γνώμη και τις ευχές των ανθρώπων που μας οδηγούν πνευματικά, «ἐὰν ὁ Κύριος θελήσῃ, καὶ ζήσομεν καὶ ποιήσομεν τοῦτο ἢ ἐκεῖνο». Έρρωσθε.   

     Αντί για άλλο εόρτιο κέρασμα, ιδού ένα εξαιρετικό έργο για όμποε του Alessandro Marcello.