Μια εβδομάδα

Δευτέρα βράδυ με επισκέφθηκε στο ιατρείο μάλλον ανέμελος. Αόριστα τα ενοχλήματα, μια σχετική δύσπνοια, καπνιστής, με ιστορικό καρδιοπάθειας, ο παθολόγος του έκανε μια ακτινογραφία που δεν του άρεσε, και τον έστειλε σε μένα. Και μένα δεν μου άρεσε η εικόνα, ιδίως όταν έπιασα έναν σκληρό αδένα στον τράχηλο, και μάλιστα στην αντίθετη πλευρά από το ακτινολογικό εύρημα. Η αξονική ήταν επιβεβλημένη. Συζητήσαμε λίγο τις πιθανές διαγνώσεις, επιφανειακά, για να ετοιμάσουμε το έδαφος, του έδωσα κι ένα εισπνεόμενο για τη χρόνια βρογχίτιδά του.
     Μου έφερε την αξονική μετά δυο μέρες. Η υποψία έπαιρνε σάρκα και οστά, με αρκετή έκταση στον θώρακα και με μια μεγάλη εστία στο ήπαρ σαν ‘κερασάκι’. Είχε και κάποιο υγρό στο περικάρδιο. Η συζήτηση τώρα περιέλαβε ονομαστικά τον καρκίνο. «Χρειαζόμαστε βρογχοσκόπηση», του είπα, και κλείσαμε το ραντεβού, αφήνοντας μερικές μέρες για να αλλάξει την αντιπηκτική αγωγή του.
     Τα γεγονότα όμως μας πρόλαβαν. Μετά από άλλες δυο μέρες μου τηλεφώνησε ο καρδιολόγος του. Είχε βρει σημαντική ποσότητα περικαρδιακού υγρού στους υπερήχους, η δυσφορία του επικεντρωνόταν στην καρδιά, τον έστελνε για εισαγωγή. Μετά από αρχική συντηρητική θεραπεία, που δεν τον ανακούφισε, η παρακέντηση του περικαρδίου απέδωσε σχεδόν ένα λίτρο αιμορραγικό υγρό. Από τη μία Δευτέρα στην άλλη, η απόλυτη ανατροπή μιας ζωής.
     Μόνο μιας όμως; Υπάρχει και η οικογένεια. «Μέχρι προχθές ήταν καλά! Μέσα σε μια εβδομάδα έγιναν όλα αυτά, γιατρέ;» είναι το εύλογο ερώτημα των οικείων του. Έχουν και τις ενοχές τους: μήπως υπήρχε κάτι που δεν πρόσεξαν ή δεν έκαναν για να προλάβουν το κακό; Με την έμπνευση της στιγμής, τους λέω ότι ο καρκίνος του πνεύμονα συνήθως είναι σαν το υποβρύχιο που κινείται αθέατο κάτω από την επιφάνεια, και βγαίνει στη φόρα όταν είναι πλέον πολύ αργά. Δυστυχώς αυτή είναι η πικρή αλήθεια. Η μόνη αποτελεσματική πρόληψη θα έπρεπε να είχε ξεκινήσει πριν μερικές δεκαετίες, με το να μην πιάσει το τσιγάρο στα χέρια του. Η παράταση της επιβίωσης, μαζί με την ανακούφιση των συμπτωμάτων, είναι ο μόνος ρεαλιστικός στόχος -- για ίαση δεν μπορούμε να μιλήσουμε. Ας ευχηθούμε ο Θεός να του δώσει τον απαραίτητο χρόνο.