Αγνωμοσύνη

Μετά τον προχθεσινό λαμπρό καιρό, από χθες ζούμε ένα μουντό, υγρό, κρύο, μίζερο ‘φθινόπωρο’ που μας κάνει να μουρμουρίζουμε και να εκφράζουμε μύρια όσα παράπονα. Πολύ κοντή η μνήμη μας, ξεχάσαμε τον τόσο μαλακό χειμώνα που ζήσαμε φέτος, δυσανασχετούμε με το παραμικρό που μας χαλάει την καλοπέρασή μας.
     Βέβαια υπάρχουν και οι πρόσφυγες της Ειδομένης. Ας μη μιλήσουμε όμως τώρα γι’ αυτούς. Απλώς ας αναλογισθούμε ότι έχουμε στέγη πάνω από το κεφάλι μας, τρόφιμα κάθε είδους στο ψυγείο, τρεχούμενο ζεστό και κρύο νερό στην κουζίνα μας, κεντρική θέρμανση, παπλώματα και κλινοσκεπάσματα στεγνά, φως άπλετο, κάθε είδους ευκολίες, ασφάλεια από κάθε είδους εξωτερικές απειλές, ψυχαγωγία της επιλογής μας, γιατρούς και νοσοκομεία σε πρώτη ζήτηση...
     Αυτονόητα, θα πείτε. Και βέβαια, αλλά όχι για όλους. Ακριβώς γι’ αυτό, και μόνο το γεγονός ότι τα έχουμε θα έπρεπε να μας κάνει καθημερινά ευγνώμονες από το πρωί ως το βράδυ. Εμείς επιλέγουμε να γκρινιάζουμε με τον καιρό. Για να αντιστρέψουμε τη ρήση του Αποστόλου Παύλου, είμαστε ‘τα πάντα κατέχοντες, αλλ’ ωσεί μηδέν έχοντες’. Μέχρι πότε;

[Το σκίτσο, πολύ χαρακτηριστικό και εύγλωττο, είναι από Αιγυπτιακή εφημερίδα]