Όπως στρώσαμε...

Παλιό το ανέκδοτο, αλλά ας το θυμηθούμε, μέρες που είναι, και ως συνέχεια της προηγούμενης ανάρτησης. Μια παρέα οικοδόμοι κάνουν διάλειμμα για κολατσιό κάπου στον δέκατο όροφο του μεγάρου που χτίζουν. Ένας απ’ αυτούς ανοίγει το σακκούλι του και ξετυλίγει ένα σάντουιτς. «Πάλι ζαμπόν και τυρί;» ξεφωνίζει έξαλλος, «κάθε μέρα τα ίδια, βαρέθηκα πλέον τη ζωή!», και πριν προλάβει κανείς να αντιδράσει πηδάει στο κενό, με το αναμενόμενο τραγικό αποτέλεσμα. Στην κηδεία οι φίλοι του περιστοιχίζουν τη χήρα που κλαίει απαρηγόρητη και ένας απ’ αυτούς λέει: «Κι εσύ, καημένη, δεν του άλλαζες λίγο το μενού να μη παραπονιέται;», οπότε εκείνη ξεσπάει: «Μα γι’ αυτό κλαίω: εκείνος κάθε μέρα μόνος του τα έφτιαχνε τα σάντουιτς!»

     Γιατί το θυμήθηκα σήμερα, μέρα γενικής απεργίας και καθολικής διαμαρτυρίας και συλλογικής ‘αυτοχειρίας’ για το χάλι στο οποίο ως χώρα έχουμε φτάσει; Μα, γιατί μόνοι μας το φτιάχναμε το σάντουιτς, τόσα χρόνια τώρα. Απλώς καταναλώναμε τα δανεικά και το κρατούσαμε στην άκρη για ώρα ανάγκης, και τώρα το βρήκαμε μπροστά μας.

     Εξηγούμαι: φυσικά και δεν είναι όλη η ευθύνη δική μας. Ωστόσο εμείς επιμένουμε να δείχνουμε μόνο προς την άλλη πλευρά, σφυρίζοντας αμέριμνα για τις δικές μας ενοχές και φωνασκώντας για να διατηρήσουμε το παλιό καθεστώς. Όσο αποφεύγουμε την πραγματικότητα, τόσο η ‘λύση’ τελικά θα είναι πιο πικρή και δυσβάστακτη.