Πικρή αλήθεια

Σε τακτική εβδομαδιαία συζήτηση με φίλο επισκέπτη σήμερα το πρωί έκανα την εξής σκέψη, και του την είπα: «Όταν μια ζωή γκρέμιζες, όταν το σύνθημά σου ήταν η κατεδάφιση, γιατί παραξενεύεσαι όταν ξυπνάς και βρίσκεις γύρω σου ερείπια;». Η σκέψη και το σχόλιο ήρθαν αφού είχα πάρει την πρωινή δόση μου από ένα γρήγορο ζάπινγκ στα κανάλια, όπου κυρίαρχο θέμα ήταν οι κινητοποιήσεις των αγροτών, οι αψιμαχίες κυβερνητικών και αντιπολιτευομένων βουλευτών, το στρογγύλεμα των ‘δικών μας’ ενεργειών (για να είναι πιο εύληπτες) και ο ανώμαλος τετραγωνισμός των ενεργειών των ‘άλλων’ ώστε να σκαλώνουν στον οισοφάγο της κοινής γνώμης. Ακολούθησε στο καπάκι και η επόμενη σκέψη: Κανένας (μηδενός πολιτικού, συνδικαλιστή, αγρότη ή άλλου επαγγελματία εξαιρουμένου) απ’ όσους μιλούν δημόσια για την δεινή μας κατάσταση και τα άθλια οικονομικά μας και τον πάτο που έχουμε πιάσει και τις συντάξεις που δεν θα πάρουμε και όλα τα συναφή, κανένας λοιπόν δεν λέει την αλήθεια. Θα μου πείτε: Την ξέρεις και τη λες εσύ; Νομίζω λοιπόν ότι η μόνη αλήθεια είναι ότι τόσες δεκαετίες στη χώρα αυτή όλοι λέγαμε ψέμματα στον εαυτό μας και σε όλους τους άλλους, σε σημείο που τα πιστέψαμε τόσο βαθιά, που αδυνατούμε να αναγνωρίσουμε πόσο ψέμματα ήταν. Όπως στο παραμύθι με τον ψεύτη βοσκό, έτσι κι εμείς δεν πιστεύουμε κανέναν από όσους τολμούν (ενδεχομένως και υπό την πίεση των γεγονότων) να πουν επιτέλους την αλήθεια. Παραδείγματα υπάρχουν πολλά, δεν χρειάζεται να ανατρέξουμε στο ‘Μαζί τα φάγαμε’ του Θ. Πάγκαλου. Τα μεγέθη μπορεί να διαφέρουν, αλλά η βασική αρχή είναι η ίδια: τρώγαμε με δανεικά και κοροϊδεύαμε το κράτος όταν ερχόταν η ώρα της πληρωμής, και ξαφνικά βρεθήκαμε με άδειες τσέπες. Και βέβαια ο εγωισμός μας δεν μας επιτρέπει να το παραδεχθούμε για τον εαυτό μας, ενώ πολύ εύκολα το διαπιστώνουμε για όλους τους άλλους. Καλά ξεμπερδέματα, λοιπόν.