Αγροτικά

Δεν έχω απολύτως τίποτε εναντίον των αγροτών. Έχω γράψει στο παρελθόν και εξακολουθώ να το πιστεύω ακράδαντα (αν κανένας διαφωνεί, ας το ξανασκεφθεί λιγάκι) ότι μόνο η αγροτική εργασία (συμπεριλαμβάνω στον γενικό όρο και την κτηνοτροφία και την αλιεία) βάζει πραγματικό ψωμί και φαγητό στο τραπέζι: όλες οι άλλες εργασίες αποδίδουν χρήμα, το οποίο στη συνέχεια μετατρέπεται στα προς το ζην, που κάποιοι άλλοι έχουν παραγάγει και συγκομίσει. Συνεπώς ένα κράτος που σέβεται τον εαυτό του και τους πολίτες του και την κοινή λογική θα πρέπει να αναγνωρίζει την αλήθεια αυτή και να τη λαμβάνει υπόψη του στον σχεδιασμό της πολιτικής του.
     Από το σημείο αυτό όμως μέχρι τον εθιμικό και κατ’ εξακολούθησιν αποκλεισμό των δρόμων, των τελωνείων και των πόλεων από τα αγροτικά μηχανήματα υπάρχει μεγάλη απόσταση. Αν διεκδικώ το δίκαιό μου με το να ταλαιπωρώ τους άλλους και να βουλιάζω τη χώρα ολόκληρη, το δίκαιό μου εξανεμίζεται. «Το καλόν ουκ έστι καλόν εάν μη καλώς γένηται». Κι αν καλοεξετάσουμε τα πράγματα, όχι μόνο στον αγροτικό αλλά και σε όποιον άλλο χώρο, θα διαπιστώσουμε ότι η κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε σήμερα είναι καρπός κάποιας ανομίας του χθες. Εικονικά κιλά και φουσκωμένες επιδοτήσεις (από ξένα κονδύλια) χθες; Αυξημένη φορολογία και ασφάλιση φέτος. Νόμος της (πνευματικής) φύσεως. Αλήθεια, πόσα από τα τρακτέρ που φράζουν τους δρόμους είναι αγορασμένα αποκλειστικά με τις οικονομίες των κατόχων τους; (*)
     «Καλά, με την κυβέρνηση είσαι;» θα ρωτήσει κάποιος. Δυστυχώς η πείρα λέει ότι όλες οι κυβερνήσεις έχουν διαπράξει το ίδιο αδίκημα, είτε ενθαρρύνοντας τις εκβιαστικές πιέσεις είτε υποχωρώντας απλόχερα σ’ αυτές και ανοίγοντας την όρεξη για περισσότερα. Προσωπικά ακολουθώ τον δρόμο της καμήλας του Αισώπου που στο δίλημμα μεταξύ ανηφόρας και κατηφόρας ρωτούσε: «Ίσιος δρόμος δεν υπάρχει;» Όμως ποιος διαβάζει τον Αίσωπο σήμερα;  
     (*) Ξέρω σχετικές ιστορίες από πρώτο χέρι, αλλά επικαλούμαι το... ιατρικό απόρρητο.