Βρέθηκα χθες σε μια συνεδρίαση των επιστημονικών-επαγγελματικών φορέων της πόλης μας σχετικά με το ακανθώδες -- η λέξη είναι μάλλον αναιμική -- ασφαλιστικό πρόβλημα. Πραγματικό, τεράστιο και καθόλου εύκολο, θα μπορούσε να απασχολήσει τον Αϊνστάιν και τον Καραθεοδωρή για πολύ καιρό, με αμφίβολες πιθανότητες επίλυσης (ο τετραγωνισμός του κύκλου είναι κάτι σαν την προπαίδεια μπροστά του). Δεν ζηλεύω όσους το έχουν στα χέρια τους. Ωστόσο απορώ και εξίσταμαι με τους διαφόρους εκπροσώπους (κυρίως συγκεκριμένων κομματικών αποχρώσεων) που ωρύονται και διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους διαμαρτυρόμενοι εναντίον όλων των άλλων, λες και δεν έχουν καταλάβει απολύτως τίποτε τα τελευταία χρόνια. Η απαίτησή τους: Να μη χαθεί τίποτε. Να τα πληρώσουν οι άλλοι. Να επανέλθουν μισθοί και συντάξεις στα προηγούμενα επίπεδα. Πώς; Προτάσεις ουσίας δεν υπάρχουν, πέρα από τη συνηθισμένη παρότρυνση σε κινητοποιήσεις και αγώνες.
Να μας δώσουν την κότα με τα χρυσά αυγά, τον μήνα που τρέφει τους ένδεκα και να ανοίξουν τη σπηλιά του Αλή Μπαμπά, απαιτώ κι εγώ με τη σειρά μου. Διότι μόνο έτσι, με τις μεθόδους των παραμυθιών, μπορούν να ικανοποιηθούν οι διάφορες συνδικαλιστικές διεκδικήσεις. Εναλλακτικά και πιο προσγειωμένα, θα μπορούσε κανείς να εισηγηθεί τη συνεννόηση και κοινή συναίνεση όλων των πλευρών, με πραγματικά δεδομένα και ρεαλιστικούς στόχους. Όμως μέσα σε ένα αενάως συντηρούμενο κλίμα γενικευμένης δυσπιστίας, καχυποψίας και αλληλοκατηγορίας, για τί είδους συνεννόηση και συναίνεση να μιλήσουμε;
Να μας δώσουν την κότα με τα χρυσά αυγά, τον μήνα που τρέφει τους ένδεκα και να ανοίξουν τη σπηλιά του Αλή Μπαμπά, απαιτώ κι εγώ με τη σειρά μου. Διότι μόνο έτσι, με τις μεθόδους των παραμυθιών, μπορούν να ικανοποιηθούν οι διάφορες συνδικαλιστικές διεκδικήσεις. Εναλλακτικά και πιο προσγειωμένα, θα μπορούσε κανείς να εισηγηθεί τη συνεννόηση και κοινή συναίνεση όλων των πλευρών, με πραγματικά δεδομένα και ρεαλιστικούς στόχους. Όμως μέσα σε ένα αενάως συντηρούμενο κλίμα γενικευμένης δυσπιστίας, καχυποψίας και αλληλοκατηγορίας, για τί είδους συνεννόηση και συναίνεση να μιλήσουμε;
Υστερόγραφο. Ένα κλασικό ανέκδοτο μιλάει για κάποιον φιλόδοξο νεαρό που περνάει από συνέντευξη για πρόσληψη σε μια επιχείρηση. "Και τι μισθό θα ήθελες;" τον ρωτάει ο διευθυντής. Ο νεαρός παίρνει το ανάλογο ύφος και λέει: "Με τις σπουδές και τα προσόντα μου, πέντε χιλιάδες ευρώ το μήνα για αρχή". "Τι θα έλεγες για δέκα χιλιάδες, δωρεάν σπίτι και αυτοκίνητο και έξι εβδομάδες διακοπές κάθε χρόνο;" έρχεται η αναπάντεχη ερώτηση από τον διευθυντή. "Θα έλεγα ότι με δουλεύετε!" απαντά λίγο χαμένος ο νεαρός. "Και βέβαια σε δουλεύω, αλλά εσύ έκανες την αρχή", του λέει το αφεντικό.
Μιλάμε πια για έναν αδιέξοδο δρόμο που στην άκρη του αποκαλύπτεται ακόμη ένας γκρεμός που μας περιμένει όλους, μα όλους!!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΌταν θα έρθει άνωθεν η ώρα του πραγματικού λογαριασμού, τότε θα ξεχωρίσει η ηρα από το σταρι και πολλοί θα απορησουν. Οι εκπλήξεις δεν θα είναι μόνο στον Παράδεισο, ξεκινούν από δω αλλά πρέπει να έχεις ευαισθητοποιημενες κεραίες για να τις αντιληφθείς. Όσοι περνούν μεγάλα βάσανα, καρκίνους, φτώχειες, παιδιά στα ναρκωτικά, θανάτους, τροχαία με αναπηρίες, ας αναλογιστουν τη ζωή τους, τις απάτες τους,τις εκτρωσεις τους, τις μοιχειες τους και γενικά όλες τις αμαρτίες τους και μετά ας εξηγήσουν τα όσα συμβαίνουν στους ίδιους και στο λαό μας......
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ ευθύνες είναι και ατομικές αλλά και συλλογικές. Κατά το λαό και οι άρχοντες.
Γενικά συμφωνώ με το σχόλιο. Δεν μπορεί βέβαια κανείς να εξιδικεύσει τι ακριβώς συμβαίνει σε κάθε περίπτωση (άλλωστε δεν είναι αυτός ο σκοπός). Ωστόσο, έχω γράψει και παλαιότερα ότι η μόνη συνετή απάντηση στην κρίση θα ήταν το "ημάρτομεν, ηνομήσαμεν" των Τριών Παίδων: αναγνώριση της λανθασμένης μας πορείας και αλλαγή τροχιάς. Ακόμη δεν φτάσαμε να το αντιληφθούμε.
ΑπάντησηΔιαγραφή