Επαίτειος

Πέρυσι τέτοια μέρα ένα μέρος (στην κομματική γλώσσα κάποτε το λέγανε φράξια) της ελληνικής αριστεράς (με ή χωρίς εισαγωγικά) πανηγύριζε την άνοδό του στην εξουσία. Πολλά θα ακούσουμε και θα διαβάσουμε για τα συν και τα πλην του χρόνου που πέρασε. Τολμώ να ισχυρισθώ, με περισσή αυτοπεποίθηση, ότι καμμιά κριτική δεν μπορεί να θεωρηθεί ιδεολογικά ή συναισθηματικά αχρωμάτιστη. Γιατί λοιπόν να την επιχειρήσω εγώ; Και θα με πιστέψετε, ό,τι κι αν σας πω;
     Ας θέσω ένα ρητορικό ερώτημα: πώς θα είχαν εξελιχθεί τα πράγματα υπό διαφορετικές συνθήκες (π.χ. αν συνέχιζαν να κυβερνούν οι προηγούμενοι); Η μόνη ειλικρινής απάντηση είναι «Δεν ξέρω», και επικαλούμαι ως μάρτυρα τον Ηράκλειτο που έλεγε, πριν δυόμιση χιλιάδες χρόνια, ότι δεύτερη φορά στο ίδιο ποτάμι δεν μπαίνει κανείς: η ροή είναι συνεχής, το ποτάμι αλλάζει, η εμπειρία είναι διαφορετική. Συνεπώς δεν μπορώ να γυρίσω τον χρόνο πίσω και να τον ‘ξαναδοκιμάσω’ με άλλη κυβέρνηση. Κρίνοντας μόνο έμμεσα και με βάση τα υπάρχοντα δεδομένα, διαπιστώνω ότι συνεχίζουμε να χρωστούμε (και μάλιστα περισσότερα), ότι οι τράπεζες παραμένουν υπό περιορισμούς, ότι η αξιοπιστία μας αναζητείται στο υπέδαφος, ότι τα προαπαιτούμενα ολοένα αυξάνονται, και ότι λαός και άρχοντες εξακολουθούμε να σκεφτόμαστε και να διεκδικούμε με την ίδια Βαλκανική λογική. Έχω άδικο λοιπόν που εσκεμμένα (και όχι κατά λάθος) γράφω με ‘αι’ τον τίτλο του σημειώματος;   

 Σκίτσο του Α. Πετρουλάκη, Καθημερινή 15/1/2016