Νέα Γιάλτα;

Στον απόηχο των πολύνεκρων γεγονότων της Γαλλίας, άκουσα σήμερα στο ραδιόφωνο μια αρκετά σαφή γεωπολιτική ανάλυση, που σε πρώτη ανάγνωση θυμίζουν ευφάνταστο μυθιστόρημα τύπου Κλάνσι, Λε Καρέ ή Φορσάιθ, απ’ αυτά που τροφοδοτούν κινηματογραφικά σενάρια. Όμως στην εποχή μας τίποτε δεν φαντάζει πλέον απίθανο: έχουμε γίνει όλοι ‘φρόνιμοι ως οι όφεις’ και πονηρευόμαστε για το τι ακόμη μας περιμένει. Έτσι, ακούμε για χερσαίες επιχειρήσεις στη Συρία από Αμερική, Βρετανία, Γαλλία, Ρωσία, ακόμη και Σαουδική Αραβία, για τον ρόλο της Τουρκίας, για ‘μοιρασιά της πίτας’ που ήδη έγινε στα πλαίσια της συνόδου G20 στην Αττάλεια, για τα προσδοκώμενα κέρδη (σε ενέργεια, κοιτάσματα, αγωγούς κκτ.) για καθέναν από τους παίκτες της διεθνούς σκακιέρας. Εβδομήντα χρόνια μετά τη Γιάλτα, καινούργια διανομή.
     Βέβαια στη ρουλέτα οι παίκτες μπορεί τελικά να κερδίσουν ή να χάσουν. Δική τους δουλειά, θα έλεγε κανείς, και δεν φαίνεται να διδάχθηκαν τίποτε από το πρόσφατο παρελθόν τέτοιων επιχειρήσεων. Τι θα φταίνε όμως οι υπόλοιποι ‘θεατές’ του παιχνιδιού (εντός και εκτός Συρίας) που θα αποτελέσουν, όπως πάντα, τις αιδημόνως αποκαλούμενες ‘παράπλευρες απώλειες’; Κι ακόμη, αν υποθέσουμε ότι κάποιος θέλει να μείνει ουδέτερος και αμέτοχος στο τραγικό αυτό παιχνίδι, πόσο θα τον αφήσουν να το κάνει οι ‘καλοί’ της υπόθεσης, όταν η ουδετερότητά του συνεπάγεται οικονομική ασφυξία εκ μέρους τους;
     Υπάρχει λύση σε τέτοιο αδιέξοδο; Ανθρωπίνως πιστεύω πως όχι. Έτσι θυμούμαι το Αιώνιο Βιβλίο που μας λέει ότι «Κύριος γινώσκει τοὺς διαλογισμοὺς τῶν σοφῶν, ὅτι εἰσὶ μάταιοι» και «ὁ δρασσόμενος τοὺς σοφοὺς ἐν τῇ πανουργίᾳ αὐτῶν». Τα καλύτερα ανθρώπινα σχέδια αποδεικνύονται μάταιες επινοήσεις μπροστά στην πανσοφία του Θεού, διότι «ὁ κατοικῶν ἐν οὐρανοῖς ἐκγελάσεται αὐτούς, καὶ ὁ Κύριος ἐκμυκτηριεῖ αὐτούς». Κανείς δεν επιθυμεί ούτε εύχεται κακό για κανέναν. Δεν πρέπει όμως να προτείνουμε το «καὶ νῦν, βασιλεῖς, σύνετε, παιδεύθητε, πάντες οἱ κρίνοντες τὴν γῆν»; Πριν είναι πολύ αργά για όλους.