Ειρήνη και ασφάλεια

«Όταν γὰρ λέγωσιν, εἰρήνη καὶ ἀσφάλεια, τότε αἰφνίδιος αὐτοῖς ἐφίσταται ὄλεθρος». Δύσκολο να μη σκεφθεί κανείς αυτά τα λόγια του Αποστόλου Παύλου στον απόηχο του προχθεσινού φονικού τρομοκρατικού χτυπήματος στο Παρίσι. Ο φανατισμός στο απόγειό του, με εκατοντάδες θύματα, και με ήδη διαφαινόμενες τις απώτερες συνέπειες για όλο τον κόσμο, με ταξιδιωτικές οδηγίες, έκτακτα μέτρα ασφαλείας, περιορισμούς και όλα τα σχετικά. Έχοντας υπόψη το προηγούμενο παρελθόν των Δίδυμων Πύργων και τα όσα ακολούθησαν σε παγκόσμιο επίπεδο, αναρωτιέται κανείς αν οι αντιδράσεις θα κάνουν τα πράγματα καλύτερα ή χειρότερα.
     Πώς μπορεί να απαντήσει κανείς αποτελεσματικά στο τυφλό μίσος που αποπνέουν τέτοιες ενέργειες; Μια ματιά στην περιοχή της Παλαιστίνης, όπου εδώ και δεκαετίες κάθε τόσο πυροδοτείται η διαφυλετική σύγκρουση με εγκληματικές πράξεις είτε από τη μία είτε από την άλλη πλευρά, μας δίνει την εικόνα. Από την άλλη, διαβάζουμε στους Ψαλμούς εκείνο το παράδοξο «μετὰ τῶν μισούντων τὴν εἰρήνην ἤμην εἰρηνικός», αλλά και τον ανατρεπτικό λόγο του Χριστού «ὅστις σε ραπίσει ἐπὶ τὴν δεξιὰν σιαγόνα, στρέψον αὐτῷ καὶ τὴν ἄλλην». Μπορούμε να προβάλουμε τέτοια ‘αντίσταση’ σε θανατηφόρες επιθέσεις; Αν όχι, τουλάχιστον ας την έχουμε ως μέτρο σύγκρισης και ας σκεφτόμαστε πόσο απέχουμε απ’ αυτά που υποτίθεται ότι πρεσβεύουμε.
     Δεν μπορώ όμως να μη σημειώσω και κάτι ακόμη. Το συγκρότημα που έπαιζε στη συναυλία όπου έγινε το μακελειό λεγόταν Eagles of Death Metal (Αετοί του Φονικού Μετάλλου). Ξέρουμε ότι η μουσική Heavy Metal έχει ως κύριο θέμα της το αίμα, τον βίαιο θάνατο, την κάθε είδους βία. Πώς να ένιωσαν άραγε οι μουσικοί και οι θαμώνες της συναυλίας όταν το ‘Φονικό Μέταλλο’ έπαψε να είναι μουσική και έγινε πραγματικότητα ανάμεσά τους;