ΑΠΗΡΓΗΣΕ

Με τη λέξη αυτή, έτσι με κεφαλαία στοιχεία, κατέληγε μια ηλεκτρονική ανακοίνωση που έλαβα χθες αργά. Κοίταξα την υπογραφή: κάποιος άγνωστός μου (η ανακοίνωση ήταν προωθημένη) από άλλον, διευθυντής σε Λύκειο. Ξανακοίταξα τη λέξη, και φαντάσθηκα τον διάλογο που θα μπορούσαμε να είχαμε κάνει οι δυο μας σε προσωπικό επίπεδο.
     «ΑΠΗΡΓΗΣΕ», θα έλεγε.
     «Ποιος;» θα ρωτούσα.
     «Εσύ βέβαια!», θα απαντούσε.
     «Μα εγώ δεν απήργησα ποτέ», θα έλεγα απορημένος.
     «Εννοώ να απεργήσεις αύριο!», θα έλεγε εκείνος επιτακτικά.
     «Και γιατί χρησιμοποιείς τρίτο πρόσωπο οριστικής αορίστου σε θέση δευτέρου προσώπου προστακτικής του ιδίου χρόνου;» θα απαιτούσα να μάθω.
     «Ε;» κάνει εκείνος, με το σαγόνι κρεμασμένο τρία εκατοστά.
     «Κατάλαβα», χαμογελώ συγκαταβατικά. «Την ώρα της γραμματικής εσύ ζωγράφιζες πανώ για την προσεχή κατάληψη. Δεν απορώ που έγινες διευθυντής Λυκείου, άλλωστε στον βάλτο που ζούμε τα τούβλα επιπλέουν εξίσου καλά με τους φελλούς». Και για να μην υστερήσω σε γνώσεις, υποδεικνύω στον παρευρισκόμενο επόπτη Μέσης Εκπαίδευσης, κλείνοντάς του το μάτι: «Διέγραψέ τον, έστω και σε αόριστο χρόνο».
     Κι ύστερα ξύπνησα.