Εθνικό σπορ

Πολλά θέματα πέρασαν ασχολίαστα αυτή την εβδομάδα, τόσο με ιατρικό όσο και με γενικότερο ιατρικό ενδιαφέρον. Κάποια μπορεί να ωριμάσουν και να εκτεθούν σε εύθετο χρόνο, ενώ μερικά θα μας απασχολήσουν για καιρό ακόμη, όπως η διαπραγμάτευση με την τρόικα που φαίνεται να είναι η σύγχρονη εκδοχή του μύθου του Σισύφου. Ωστόσο, ας μείνουμε σε κάτι χθεσινό. Διάβασα λοιπόν στην Καθημερινή ότι η Αργολίδα έχει περισσότερες ομάδες χόκεϊ επί χόρτου απ’ όσες ολόκληρη η Ελλάδα (προσωπικά δεν γνώριζα καν ότι το άθλημα παίζεται και παρ’ ημίν). Λέγεται όμως ότι ‘πολλές από τις ομάδες αυτές υπήρχαν μόνο στα χαρτιά και κανείς μαθητής δεν μετείχε’, ενώ ‘ως φαίνεται κάποιοι στο Άργος (αλλά και την Αττική), αξιοποιώντας τη σφραγίδα της Ομοσπονδίας Χόκεϊ, υποστήριζαν ότι διοργάνωναν «πρωταθλήματα» διαφόρων κατηγοριών αθλητών (εφήβων, κορασίδων κ.ά.). Οι «πρωταθλητές» μαθητές όταν έφθασαν στην Γ΄ Λυκείου, και κάνοντας χρήση της σχετικής διάταξης, ακριβώς λόγω της επίδοσής τους στο... χόκεϊ μοριοδοτούνταν επιπλέον στις πανελλαδικές εξετάσεις, και βελτίωναν την τελική τους κατάταξη στον πίνακα των υποψηφίων’.
     Είναι λοιπόν το χόκεϊ επί χόρτου το εθνικό μας σπορ; Όχι βέβαια. Την ‘πρωτιά’ αυτή προφανώς κατέχει η κάθε είδους κομπίνα. Στην ίδια είδηση διαβάζουμε ότι ιδρύονται πέντε νέα ερευνητικά κέντρα στην Ελλάδα, εκεί που είχαν καταργηθεί πολύ περισσότερα ως άνευ αντικειμένου, ενώ γίνεται λόγος και για διαχείριση Ευρωπαϊκών Πόρων μέσω τέτοιων κέντρων. Απομένει να δούμε αν η διαχείριση θα σημαίνει απλώς ενθυλάκωση των πόρων ή θα έχει χειροπιαστό και άξιο λόγου αποτέλεσμα.