Τυμβωρυχίες

«Τίνος είναι τελικά ο τάφος της Αμφίπολης;» με ρωτάει κάποιος φίλος σήμερα. «Της υπομονής», του απαντώ. Εδώ περίμενε δυόμιση χιλιάδες χρόνια να τον ανοίξουν (αισιόδοξη υπόθεση), για μερικές εβδομάδες θα τα χαλάσουμε; Ό,τι και να κρύβει, ολόκληρο ή λειψό, συλημένο ή παρθένο, θα αποκαλυφθεί στον καιρό του, κι εμείς θα το χαρούμε σαν ένα ακόμη λείψανο της ιστορίας μας και της γης όπου κατοικούμε.
     Κάτι τέτοια ευρήματα είναι η χαρά των δημοσιογράφων, και η Αμφίπολη δεν θα μπορούσε να εξαιρείται. Πολλοί έγραψαν και γράφουν κάθε τόσο για πολιτική εκμετάλλευση του αρχαιολογικού γεγονότος, για αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης και άλλα συναφή. Ω ’γαθοί, που θα έλεγαν και οι πρόγονοί μας, μοιραία, όταν κάτι εντυπωσιακό συμβαίνει δίπλα μου, στρέφω την προσοχή μου εκεί, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αγνοώ τον υπόλοιπο κόσμο. Ο πικρόχολος σχολιασμός δείχνει απλώς ότι η δημοσιογραφική καπηλεία των γεγονότων προηγείται και υπερέχει πάσης άλλης.
     Όμως για να μην αφήσουμε αναπάντητο το αρχικό ερώτημα, προβλέπω ότι με το άνοιγμα του τάφου θα αντικρίσουμε τη Γοργόνα να μας ρωτάει με λαχτάρα «Ζει ο βασιλιάς Αλέξανδρος;». Και θα πρέπει τότε να είμαστε έτοιμοι να της απαντήσουμε με έμφαση ότι «Ζει και βασιλεύει, κυρά μου!».
     Υπάρχει βέβαια και η άλλη εκδοχή...