Τραγωδίες

Κάθε μέρα, εκατομμύρια ανθρώπων σε όλο τον κόσμο εκθέτουν τη ζωή τους σε ακραίους κινδύνους και εργάζονται υπό συνθήκες απίστευτα δύσκολες και ανθυγιεινές, με πολύ μόχθο, κι έχοντας κάθε στιγμή τον φόβο του αναπάντεχου θανάτου από πτώση, πνιγμό, κατάχωση, έκρηξη, πυρκαγιά, ασφυξία. Η εργασία αυτή, άλλοτε εκούσια αλλά πολύ συχνά καταναγκαστική, από τη μια μεριά εξασφαλίζει στους ανθρώπους αυτούς τα (έστω και στοιχειώδη) προς το ζην, ενώ από την άλλη παρέχει σε όλους εμάς τους πιο ‘εκλεπτυσμένους’ ποικίλα αγαθά, χρήσιμα και περιττά, με τη μορφή π.χ. σπανίων ορυκτών που χρησιμοποιούνται στις πολυάριθμες ηλεκτρονικές συσκευές που ρυθμίζουν τη ζωή μας. Τέλος, για κάποιους σχετικά λίγους, η εργασία αυτή είναι πηγή πλουτισμού και αντικείμενο σκληρής εκμετάλλευσης (ακόμη και η λέξη αυτή προέρχεται από τα μέταλλα και τα μεταλλεία).
     Συνήθως όλος αυτός ο μόχθος περνάει απαρατήρητος, δεν απασχολεί την κοινή γνώμη. Μέχρι που έρχεται μια τραγωδία όπως η προχθεσινή στο τουρκικό ανθρακωρυχείο της Σόμα με τους εκατοντάδες νεκρούς και αγνοουμένους, για να μας αποκαλύψει τις συνθήκες υπό τις οποίες εργάζεται τόσος κόσμος και τους κινδύνους που διατρέχει. Είναι κάτι ανάλογο με τον ανθρώπινο οργανισμό: όσο το σώμα μας λειτουργεί φυσιολογικά, δεν αντιλαμβανόμαστε τις θαυμαστές λειτουργίες του, τις θεωρούμε ‘φυσικές’ και δεδομένες. Μόλις κάτι χαλάσει (αυτί, μάτι, δόντι, χέρι, μέση, καρδιά, πνευμόνι, νύχι...), αμέσως συνειδητοποιούμε ότι υπήρχε και δούλευε αθόρυβα για μας. Κι ακόμη, μόνο τότε καταλαβαίνουμε τη ζημιά που του προκαλούσαμε ζώντας απρόσεχτα, τρώγοντας και πίνοντας ό,τι και όσο έλαχε, καπνίζοντας, χωρίς την απαραίτητη άσκηση, ανάπαυση και φροντίδα. 
     Με ανάλογο τρόπο, και οι τραγωδίες αυτές αναδεικνύουν από τη μια μεριά το εν πολλοίς αφανές έργο τόσων ανθρώπων, από τό οποίο εμείς όλοι άμεσα ή έμμεσα ωφελούμαστε, και από την άλλη τις ευθύνες και τις εγκληματικές παραλείψεις εκείνων που δεν λαμβάνουν τα απαραίτητα μέτρα για την ασφάλεια και την προστασία τους. Όπως γίνεται στις αρρώστιες, μπαίνουμε σε σκέψεις, παίρνουμε αποφάσεις, κάνουμε τάματα για αλλαγή τρόπου ζωής, υποσχόμαστε στο εξής να προσέχουμε περισσότερο, αλλά... "κάθε θάμα για τρεις μέρες". Όλα ξεχνιούνται μόλις γίνουμε καλά, ακόμη και η ελάχιστη ευγνωμοσύνη στον Θεό για την υγεία μας.
     Κάπως έτσι και με τις τραγωδίες, δυστυχώς.