Υπομονή και κουράγιο

«Ευχαριστώ πολύ, γιατρέ. Να έχετε ένα καλό πρωινό».
     Ο άρρωστός μου χαιρετά και φεύγει. Είναι 11 το πρωί, και η ευχή του, ασυνήθιστη ως διατύπωση, αντηχεί στ’ αυτιά μου σαν ένα είδος καταπραϋντικό. Μου χρειάζεται, κι ελπίζω να πιάσει, γιατί η μέρα ξεκίνησε δύσκολα. Το πρώτο ραντεβού είχε κλεισθεί εξ αποστάσεως χθες βράδυ. Η ασθενής, 42 ετών, από άλλη πόλη, είχε έναν επίμονο βήχα. Μια παθολογική ακτινογραφία την οδήγησε σε αξονική, το πόρισμα της οποίας μου διάβασε η αδελφή της στο τηλέφωνο. Δεν ακουγόταν καλό, και δεν σήκωνε καθυστέρηση. Στις εννιά βρισκόταν απέναντί μου, νέα, συμπαθητική, φοβισμένη σαν το ζωάκι που παγωμένο αντικρίζει το αρπακτικό να ανοίγει το στόμα μπροστά του. Η ακτινολογική εικόνα δυσοίωνη, η συζήτηση φορτισμένη. Εδώ δεν χωρούν υπεκφυγές ή ψέματα. Οπωσδήποτε θα προσπαθήσω να γλυκάνω το πικρό χάπι, αλλά τελικά θα πρέπει να την πονέσω. Οι δύσκολες λέξεις--όγκος, καρκίνος--σίγουρα θα πέσουν στην κουβέντα, έστω και ως υπόνοιες, για να ανοίξουν το δρόμο (μονόδρομο μάλλον) για την πορεία που πρόκειται να ακολουθήσει. Για να μη χαθεί χρόνος με μάταιες εξετάσεις και αναζητήσεις.
      Ώρα για δουλειά. Εξηγώ με απλά λόγια τα μέχρι τώρα ευρήματα και τη διαδικασία της βρογχοσκόπησης. Της υπόσχομαι ότι δεν θα ταλαιπωρηθεί, δείχνει να το πιστεύει. Είναι μεγάλη υπόθεση κερδίσεις την εμπιστοσύνη του αρρώστου σε μια τέτοια ώρα. Τα δύσκολα είναι μπροστά μας, ας μην τα κάνουμε χειρότερα. Απαντώ σε όλες τις ερωτήσεις της, της δίνω όσο χρόνο χρειάζεται για την προετοιμασία, προχωρούμε στην εξέταση. Οι φόβοι επιβεβαιώνονται: η ανώμαλη μάζα που περιγράφει ο ακτινολόγος έχει ήδη εισβάλει στην τραχεία. Φωτογραφίες, βιοψίες, μ’ ένα κάψιμο πίσω από τα βλέφαρα και μια προσευχή στο κλειστό στόμα. Τι να πείς και τι να κρύψεις; Την αφήνω να ξυπνήσει και φεύγω από την αίθουσα για να κρυφτώ εγώ, να μαζέψω δυνάμεις για τη συνέχεια.           
     Κάποιος πρέπει να ξέρει την δυσάρεστη αλήθεια στην πραγματική της διάσταση. Θα πρέπει να πληγώσω τη μικρότερη αδελφή που την συνοδεύει. Της εκθέτω την κατάσταση: δύσκολες οι προοπτικές, και γι’ αυτό θα πρέπει να ενεργήσουμε το συντομότερο. Δεν μπορεί να συγκρατήσει τα δικά της δάκρυα: «Δεν ξέρω τι να νοιώσω. Χθες είχα τη γιορτή μου, έμαθα ότι είμαι έγκυος, και συγχρόνως έμαθα ότι η αδελφή μου...». Η φωνή σβήνει. Μένουμε για λίγο σιωπηλοί. Μέσα σε δυο φράσεις η σύνθετη εικόνα της ζωής μας πάνω στη γη: ‘της ζωής οι καταιγίδες παν’ μαζί με τη χαρά’, όπως έλεγε το παλιό τραγούδι του Νίκου Γκάτσου και του Σταύρου Ξαρχάκου. Με τα λόγια του Ιώβ: «Ει τα καλά εδεξάμεθα εκ χειρός Κυρίου, τα κακά ουχ υποίσωμεν;» Αντέχει η πίστη μας σε τέτοιες δοκιμασίες;
     Γυρίζουμε στον θάλαμο. Η άρρωστη έχει ξυπνήσει. Ευτυχώς δεν κατάλαβε τίποτε από την εξέταση. «Τον λόγο τώρα έχει το εργαστήριο, από σένα θέλουμε μερικές μέρες υπομονή». Σφίγγει τα χείλη. Της σφίγγω το χέρι. Εις το επανιδείν, μόλις έχουμε τα αποτελέσματα. Για την επόμενη πράξη.