Χλιδοπενία

Αυτοσχεδιάζω τον νεολογισμό κινούμενος από πρόσφατο άρθρο του δημοσιογράφου Κώστα Βαξεβάνη [Η χαμένη τιμή του χλιδόφτωχου]. Είναι ενδιαφέρον, όπως και τα ποικίλα σχόλια που το συνοδεύουν, πολλά από αυτά αγανακτισμένα με τον γράφοντα. Αυτό που δεν φαίνεται να εννοούν κάποιοι από τους σχολιαστές είναι ότι η κρίση και οι συνέπειές της δεν είναι μονόπλευρη. Το να περιγράφει κανείς επιλεκτικά μια από τις πολλές πλευρές της δεν σημαίνει ότι αρνείται όλες τις άλλες.
     Το άρθρο λοιπόν αναδεικνύει μια αλήθεια, ότι δηλαδή το εισαγόμενο και επίπλαστο ‘lifestyle’ είναι μια από τις βασικές συνιστώσες αιτίες της κρίσης που βασανίζει τους νεοέλληνες σήμερα. Συνεπώς η απαλλαγή απ’ αυτό, με όλα του τα παρεπόμενα, μόνο καλό μπορεί να κάνει σε όλους ημάς τους νεόπλουτους, που θεωρούσαμε ότι αν δεν πεταχτούμε ένα σαββατοκύριακο στη Βιέννη ή το Παρίσι δεν θα έχουμε μούτρα να μιλάμε στους συναδέλφους, και ότι για καφέ στην Αριστοτέλους μπορείς να κατεβαίνεις μόνο με τρίλιτρο SUV και βάλε. Περαστικά μας λοιπόν! Ας ξαναδιαβάσουμε το ‘Ευλογημένο καταφύγιο’ του Φώτη Κόντογλου, για λίγη αυτογνωσία. Κι ας θυμηθούμε και τη Λωξάντρα: «Τις εστι πλούσιος; Ο εν τω ολίγω αναπαυόμενος».