Πριν αρκετά χρόνια συνάντησα τον ψυχολογικό μηχανισμό της άρνησης της νόσου σε τραγική μορφή. Μια γυναίκα έκρυβε έναν καρκίνο μαστού επί χρόνια, με αποτέλεσμα όταν έφτασε να ζητήσει ιατρική συμβουλή ο όγκος να έχει καταστρέψει τον μισό της θώρακα. Όταν προσπάθησα να της εξηγήσω πώς έχουν τα πράγματα, η απάντησή της ήταν: «Γιατρέ, δεν είναι τίποτε. Εγώ μέχρι το καλοκαίρι θα κάνω μπάνιο γυμνόστηθη!». Δυστυχώς πέθανε σε μερικές εβδομάδες, χωρίς να πραγματοποιήσει την... υπόσχεσή της.
Μια ανάλογη νοοτροπία θυμίζουν οι ποικίλες απεργίες που βλέπουμε γύρω μας και που σε ορισμένες περιπτώσεις (π.χ. σκουπίδια) έχουν συνέπειες επικίνδυνες για τη δημόσια υγεία, ενώ σε άλλες (π.χ. συγκοινωνίες) οδηγούν σε κοινωνικό εμφύλιο. Δεν μου αρέσει η κρίση (όπως δεν μου αρέσει και ο καρκίνος), αλλά να προσποιούμαι ότι δεν υπάρχει; Την νοοτροπία αυτή εκφράζουν και οι πολιτικοί όλων των αποχρώσεων. Αγνοούν άραγε την πραγματικότητα ή την αρνούνται, ισχυριζόμενοι ότι το επόμενο καλοκαίρι (αν φτάσει) θα είναι όπως όλα τα άλλα; Γιατί δεν ομολογούν επίσημα και ομόφωνα ότι τίποτε δεν είναι σαν χθες και ότι το καράβι πρέπει να αλλάξει ρότα; Κι έπειτα, ας τη βρουν όλοι μαζί, με γνώμονα μόνο το γενικό καλό και όχι τα επιμέρους συμφέροντα.
Μια ανάλογη νοοτροπία θυμίζουν οι ποικίλες απεργίες που βλέπουμε γύρω μας και που σε ορισμένες περιπτώσεις (π.χ. σκουπίδια) έχουν συνέπειες επικίνδυνες για τη δημόσια υγεία, ενώ σε άλλες (π.χ. συγκοινωνίες) οδηγούν σε κοινωνικό εμφύλιο. Δεν μου αρέσει η κρίση (όπως δεν μου αρέσει και ο καρκίνος), αλλά να προσποιούμαι ότι δεν υπάρχει; Την νοοτροπία αυτή εκφράζουν και οι πολιτικοί όλων των αποχρώσεων. Αγνοούν άραγε την πραγματικότητα ή την αρνούνται, ισχυριζόμενοι ότι το επόμενο καλοκαίρι (αν φτάσει) θα είναι όπως όλα τα άλλα; Γιατί δεν ομολογούν επίσημα και ομόφωνα ότι τίποτε δεν είναι σαν χθες και ότι το καράβι πρέπει να αλλάξει ρότα; Κι έπειτα, ας τη βρουν όλοι μαζί, με γνώμονα μόνο το γενικό καλό και όχι τα επιμέρους συμφέροντα.
Ενεργούμε σαν κακομαθημένα κι άπραγα παιδιά που επιμένουν να απαιτούν ανάλγητα από τον πτωχεύσαντα πατέρα όσα μπορούσε σε καιρό ευφορίας να τους προσφέρει. Πρέπει να πάρουμε απόφαση τη σκληρή πραγματικότητα, να ομονοήσουμε και να δουλέψουμε πολύ σκληρά. Αλλά τουλάχιστον οι ιθύνοντες να σταματήσουν να μας "δουλεύουν" και να δώσουν οι ίδιοι παράδειγμα μεταστροφής, μετανοίας, αυστηρής λιτότητας και ομόνοιας. Τουλάχιστον αυτό να δούμε...
ΑπάντησηΔιαγραφήΔυστυχώς ή ευτυχώς "το ψάρι βρομάει από το κεφάλι"!
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσα και να πάρουν από μας, δεν φτάνουν ούτε θα φτάσουν ποτέ για να ξεχρεώσουμε... Όσο δεν παίρνουν αυτά που πρέπει από αυτούς που πρέπει, θα συνεχίσουμε από το κακό στο χειρότερο...
Είναι δε επιεικώς "φαιδρό" να διαμαρτύρονται οι πολιτικές μας "κεφαλές" για τα έκτροπα και τις υπερβολικές αντιδράσεις, όταν οι ίδιοι καλλιέργησαν αυτές τις πρακτικές στο παρελθόν και μάλιστα κατά κόρον!
Το παράδειγμα των ηγετών είναι αρνητικότατο! Αν ποτέ αυτό θα γίνει θετικό, τότε θα ανακάμψουμε, αλλιώς τα μεγάλα δεινά είναι μπροστά μας και πλησιάζουν με ταχύτητα...