Η πορνογραφία του θανάτου

Με τη φράση αυτή περιέγραψε ο Geoffrey Gorer το 1955 τη στάση του Δυτικού ανθρώπου απέναντι στον θάνατο, που τον θεωρούσε τόσο ‘ταμπού’ ως θέμα συζήτησης όσο και το σεξ στη Βικτωριανή εποχή, ως κάτι που έπρεπε να λαμβάνει χώρα μακριά από τη δημόσια θέα. Η στάση αυτή έχει αλλάξει σήμερα, χάρη στο ‘ρεαλισμό’ τής βιομηχανίας του θεάματος που απεικονίζει τον θάνατο, συνήθως βίαιο, με όλο και πιο γραφικές λεπτομέρειες. Ωστόσο αυτή ακριβώς η αναπαράσταση κάνει το θέαμα ακόμη πιο χυδαίο, πραγματικά ‘πορνογραφικό’. H ευρεία συζήτηση για το αν θα δούμε ή όχι δημόσια φωτογραφίες (πραγματικές ή ‘πειραγμένες’ σε Photoshop) του νεκρού τρομοκράτη Οσάμα μπιν Λάντεν αποτελεί χαρακτηριστικό σύμπτωμα αυτής της πραγματικότητας. Στην επιθυμία να θρέψουμε την ακόρεστη οφθαλμολαγνία μας είμαστε διατεθειμένοι να παραβλέψουμε ακόμη και το λίαν αμφίβολο διεθνές θεσμικό πλαίσιο μιας στρατιωτικής επιχείρησης δολοφονίας με υψηλή έγκριση σε ξένο έδαφος.
ΥΓ. Δεν θα δώσω εγώ την απάντηση αν υπάρχει νομική κάλυψη για μια τέτοια ενέργεια. Διανοείται όμως κανείς τι θα γινόταν αν στην εποχή του Ψυχρού Πολέμου μια ομάδα ‘σπέτσναζ’ (οι σοβιετικοί κομάντος) δολοφονούσε σε δυτική χώρα π.χ. έναν Χριστιανό κληρικό που θεωρούσε ιδεολογικό εχθρό του καθεστώτος; Αφήστε τη φαντασία σας ελεύθερη...