Εικονική πραγματικότητα

Δεν γνωρίζω τις συνθήκες υπό τις οποίες βρέθηκε προχθές σε ράντζο ένας ασθενής (από τους 165 που συνολικά εισήχθησαν εκείνη τη μέρα) στο Αττικό Νοσοκομείο, ούτε αν έφταιξε σε κάτι η γιατρός συντονίστρια της εφημερίας που συνελήφθη μετά τη λήξη της βάρδιας της και υποβλήθηκε σε κράτηση και λήψη αποτυπωμάτων ως κοινή εγκληματίας. Σ' ένα κράτος όμως όπου κυκλοφορούν ελεύθεροι και ανενόχλητοι ποικίλοι 'υβρισταί και βίαιοι και λίαν ασελγώς διακείμενοι' (για να θυμηθούμε τον 'Υπέρ αδυνάτου' λόγο του Λυσία) και κάθε είδους παραπτωματίες, να υποθέσουμε ότι οι δυνατότητες του νόμου εξαντλούνται στο να συλλάβει μια γιατρό που έβαλε τον ασθενή σε ράντζο, όπως και 30 άλλους, αντί να τον στείλει στο σπίτι του και να 'κλείσει' την εφημερία; Η νομική επιστήμη μας λέει ότι οι ποινές πρέπει να είναι σύμμετρες προς το αδίκημα--αν βέβαια υπήρξε αδίκημα στη συγκεκριμένη περίπτωση. Πολύ φοβούμαι όμως ότι οι όποιες αποφάσεις συχνά λαμβάνονται υπό την πίεση του λαϊκισμού και 'προς το θεαθήναι', και βέβαια δεν έχουν καμία σχέση ούτε με την προστασία της υγείας ούτε με την αποκατάσταση της όποιας τάξεως. Εφόσον μάλιστα το αρμόδιο υπουργείο απεφάνθη κάποτε ότι δεν υπάρχουν ράντζα στα νοσοκομεία, έτσι πρέπει να είναι. Άσχετα αν έξω βρέχει, η τηλεόραση λέει ότι ο καιρός είναι καλός. Ποιον θα πιστέψουμε: τον ουρανό ή την τηλεόραση;