Συλλογική υποκρισία

Και πάλι σοκ και αποτροπιασμός στην ελληνική κοινή γνώμη για τον βιασμό και τη δολοφονία μικρού κοριτσιού από έναν υπεράνω υποψίας εργατικό οικογενειάρχη. Πόσο υποκριτές μπορούμε να είμαστε αλήθεια; Εδώ και πολλά χρόνια η κοινωνία μας ανέχεται ή μάλλον εξωθεί με κάθε τρόπο (διαφήμιση, μέσα ενημέρωσης, τηλεοπτικούς διαγωνισμούς ‘ταλέντων’ κτλ) να ‘ντύνονται’ τα παιδιά της (και ιδίως τα κορίτσια) από την μικρότερη δυνατή ηλικία, με τρόπο τέτοιο που να μην αφήνουν και πολλά στη φαντασία του θεατή, και να παρουσιάζονται, εκούσια ή ακούσια, ως ‘μεζέδες’ προς κατανάλωση. Εξάλλου, η ‘κατανάλωση’ (= σεξ) προβάλλεται ως μέγα ζητούμενο τόσο στους μικρούς όσο και στους μεγάλους σε ώρες υψηλής τηλεθέασης (π.χ. 2-4 μ.μ.). Υπό τις συνθήκες αυτές, γιατί μας σοκάρει το φαινόμενο κάποιοι να υποκύπτουν στο ‘φούντωμα’ της στιγμής (Κύριος οίδε υπό ποιες συνθήκες), όταν κάναμε ό,τι μπορούσαμε για να οδηγήσουμε προς τα εκεί τα πράγματα;

Το σχόλιο δεν αποτελεί κριτική ούτε του συγκεκριμένου δράστη ούτε του ανήλικου θύματος. Όπως ξανάγραψα σε άλλη περίπτωση, τέτοια γεγονότα θα έπρεπε να αποτελούν αφορμές εθνικού πένθους και απόπειρας για αυτογνωσία και διόρθωση. Αλλά βέβαια κάτι τέτοιο προϋποθέτει μια συλλογική αλλαγή νοοτροπίας, που πολλοί θα έσπευδαν να χαρακτηρίσουν ως πουριτανισμό και σεμνοτυφία. Συνεπώς, καλή όρεξη!