Πρωτόκλητος

Μνήμη του Αγ. Αποστόλου Ανδρέου του Πρωτοκλήτου σήμερα (θρονική εορτή του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως), και ευκαιρία να θυμηθούμε οπτικά τον ωραίο ναό που φιλοξενεί την κάρα του στην Πάτρα. Η επίσκεψη ήταν λίγες μέρες μετά τη μνήμη του, και ο ναός ήταν ακόμη στολισμένος με τους χιαστούς σταυρούς που θυμίζουν το μαρτύριο του Αγίου. Ας έχουμε τις πρεσβείες του.

Εισαγγελική γρίπη

Αξιοζήλευτο το επιστημονικό ενδιαφέρον του εισαγγελέα Ρόδου, που, όπως μας πληροφορούν οι εφημερίδες, αποφάσισε να εφαρμόσει την δικονομική μεθοδολογία (επείγουσα προκαταρκτική εξέταση) προκειμένου να απαντήσει στις ‘ενστάσεις ιδιωτών ιατρών για τις παρενέργειες που μπορεί να υπάρξουν από τον εμβολιασμό’ [Καθημερινή 27/11/2009]. Η έμφαση είναι δική μου: η εξέταση δεν αναφέρεται σε κάτι ύποπτο που ήδη συνέβη, αλλά στην ενδεχόμενη μελλοντική εμφάνιση παρενεργειών. Με το πνεύμα αυτό, η ενέργεια αυτή είναι κάπως ανάλογη με το να αναλάβει π.χ. ένα μικροβιολογικό εργαστήριο να αποφανθεί, μετά από ανάλογες εξετάσεις, αν ΘΑ είναι ένοχος κάποιος που μπορεί αύριο να κατηγορηθεί για ένα αδίκημα. Φαίνεται ότι μετά το ΚΕΕΛΠΝΟ και την Επιτροπή Πανδημίας τον τελευταίο λόγο για τους εμβολιασμούς θα τον έχει ο Άρειος Πάγος. Καλά πάμε.

Ψυχραιμία!

Η μόνιμη απάντηση των κάθε είδους ‘ειδικών’ στον κάθε είδους πανικό. Σεισμικές δονήσεις, καιρικά φαινόμενα, υγειονομικά προβλήματα, ποικίλες απειλές (πραγματικές ή εικονικές), όλα δοκιμάζουν κατά καιρούς την ψυχική αντοχή μας και τη... θερμοκρασία του αίματός μας. Κοντά σ’ όλα αυτά και οι κάθε τόσο ‘μαύρες μέρες’ των χρηματιστηρίων και των άλλων οικονομικών οργανισμών. Ούτε το Ντουμπάι δεν γλίτωσε από την ‘αδηλότητα του πλούτου’: τα ψεύτικα νησιά στον ωκεανό και τα ουρανομήκη κτίριά του φαίνεται ότι στηρίζονται σε πήλινα πόδια. Και δώστου κλάμα στις ‘αγορές’, και δώστου πανικός και ρευστοποιήσεις τίτλων και σπασμωδικές κινήσεις. Και δώστου εκκλήσεις ‘ειδικών’ για ψυχραιμία.

Άγγελος κακών

Ομολογώ ότι λυπούμαι τον (εκάστοτε) διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος. Κανένας δεν ακούει ευχάριστα τα πορίσματα και τις εκθέσεις που ως εκ της θέσεώς του είναι υποχρεωμένος να καταρτίζει. Είναι--ας πούμε--αυτός που κρατάει το κεντρικό ‘βαλάντιο’, που ξέρει (καλύτερα από οποιονδήποτε άλλο) πόσα έχουμε και πόσα χρωστάμε ως κράτος ανά πάσα στιγμή. Και είναι αναγκασμένος να εκθέτει πραγματικά στοιχεία και όχι να χαϊδεύει τα αυτιά των πολιτών. Όσο μεγαλύτερη η απόκλιση ανάμεσα στα δικά του μεγέθη και τους σχεδιασμούς, τις υποσχέσεις και τα ταξίματα των πολιτικών, τόσο μεγαλύτερη η δυσαρέσκεια που προκαλεί. Συνήθως η εύκολη απάντηση είναι να τον βάζουν στο στόχαστρο είτε οι κυβερνώντες (διότι λέει την αλήθεια που εκείνοι δεν πολυσυμπαθούν) είτε οι πολίτες (διότι τους κομίζει μαύρα μαντάτα). Ωστόσο, με το να πετροβολάς αυτόν που σου αναγγέλλει την χρεοκοπία δεν γλιτώνεις από τις συνέπειές της. Στην αρχαία τραγωδία ο Οιδίποδας οργισμένος κατηγορεί τον μάντη ότι είναι "τυφλός τα τ' ώτα τον τε νουν τα τ' όμματα". Μόνο που στο τέλος βγάζει ο ίδιος τα μάτια του. Όταν είναι πλέον αργά.

Το ΕΣΥ και ο καθένας μας

Εξαιρετικά εύστοχες στη λιτότητά τους οι παρατηρήσεις του Κ. Λεονταρίδη για την ‘αντισυνταγματικότητα’ του ΕΣΥ [Καθημερινή 21/11/2009]. Ας μου επιτραπεί να επισημάνω κάτι που έχω γράψει κατά καιρούς σε διάφορους χώρους, ελπίζοντας ότι μια μέρα κάποιοι μπορεί να το προσέξουν. Η θεμελιώδης αρχή για τη λειτουργία του συστήματος (χωρίς την οποία δεν μπορεί να λέγεται Εθνικό) είναι η ισοτιμία στην πρόσβαση και τις παρεχόμενες υπηρεσίες. Αυτό πρακτικά σημαίνει Ενιαίο Φορέα Ασφάλισης Υγείας, ανεξάρτητο από επάγγελμα, συντάξεις, εφάπαξ και άλλες παροχές, στον οποίο θα ανήκουν όλοι οι πολίτες από τη γέννηση ως το θάνατό τους ως άμεσα μέλη του (και όχι ως «έμμεσα ασφαλισμένοι» από τους γονείς, τους συζύγους ή τα παιδιά τους--άραγε όταν αρρωσταίνουν είναι «έμμεσα ασθενείς»;).

Ενιαία ασφάλιση σημαίνει ότι ο καθένας δικαιούται ό,τι δικαιούνται και όλοι οι άλλοι. Σημαίνει ότι οι περιορισμοί και οι κανόνες ισχύουν για όλους. Σημαίνει ότι όλοι σέβονται εξίσου το Σύστημα διότι όλοι περιμένουν φροντίδα από αυτό. Σημαίνει τελικά οικονομία διότι απλουστεύει σημαντικά τη γραφειοκρατία και την διοικητική υποστήριξη που χρειάζεται ένα πολυδαίδαλο ασφαλιστικό καθεστώς σαν αυτό που έχουμε σήμερα.

Αν το Σύστημα Υγείας δεν στηθεί πάνω σε μια τέτοια βάση, νομίζω ότι είναι υποκριτικό και μάταιο να συζητούμε για οτιδήποτε άλλο. Ίσως η επικείμενη αναγκαστική αναψηλάφηση του ασφαλιστικού αποτελεί μια μοναδική ευκαιρία για να τεθεί το θέμα αυτό τουλάχιστον σε διαβούλευση.

[Δημοσιεύθηκε στην Καθημερινή 13/12/2009]

Καιρού επιτρέποντος

Μπαίνει στο σπίτι ή το αυτοκίνητό μας με την άνεση ενός παλιού φίλου ή συγγενούς. Συχνά κρεμόμαστε από τα χείλια του για να προγραμματίσουμε τις ασχολίες μας, όπως θα κάναμε με τις συμβουλές ενός σοφού παππού ή θείου. Μας μιλάει πάντα με ευγένεια, και γενικά δεν μας διχάζει, αφού οι γνώμες του δεν έχουν να κάνουν με ποδόσφαιρο ή πολιτικά. Έκανε το χόμπι του επάγγελμα, και την επιστήμη του χόμπι, και όπως είπε ο ίδιος σε μια συνέντευξη που άκουσα σήμερα στο ραδιόφωνο, είναι ευλογία Θεού να μπορείς να συνδυάζεις αυτά τα πράγματα. Πρόκειται για τον γνωστό μετεωρολόγο Δημήτρη Ζιακόπουλο, που έχει καταγράψει την επιστημονική γνώση και την πρακτική του πείρα σε ένα βιβλίο με τίτλο ‘Καιρός: Ο γιός της Γης και του Ήλιου’ (το πρώτο μιας τριλογίας για τον καιρό). Αν είναι τόσο γλαφυρός στο γράψιμο όσο είναι ευχάριστος στο λόγο, το βιβλίο θα πρέπει να είναι πραγματικά αξιόλογο.

Νόμος και τάξη

Τι μαθαίνεις διαβάζοντας ξένες εφημερίδες! Όπως μας πληροφορεί η σημερινή Guardian, η υπαρχηγός του Εργατικού Κόμματος Harriet Harman αντιμετωπίζει ποινική δίωξη διότι οδηγούσε μιλώντας στο κινητό της τηλέφωνο, με αποτέλεσμα να τρακάρει σε σταθμευμένο όχημα. Η παράβαση (που χαρακτηρίζεται ως ‘οδήγηση χωρίς την δέουσα προσοχή’) επισύρει πρόστιμο μέχρι 5000 λίρες και μέχρι εννιά πόντους ποινής στην άδεια οδήγησης του παραβάτη. Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς! Το θράσος της αστυνομίας να μηνύσει κορυφαίο στέλεχος της κυβέρνησης; Ή την έλλειψη αυτοπεποίθησης της κυρίας Harman που αρνείται μεν τις κατηγορίες, αλλά δήλωσε ότι θα συνεργασθεί με την αστυνομία; Αντί να στείλει τον αστυνομικό διευθυντή να μετράει πρόβατα στις Βόρειες Εβρίδες νήσους. Κι εκείνη η Βουλή των Κοινοτήτων; Έτσι υπερασπίζεται το συνάφι της; Να τους στείλουμε τον νόμο περί ευθύνης υπουργών, μπας και ανοίξουν τα μάτια τους.

Η Αλεξάνδρεια δεν ξεχνά...

Οι Αιγύπτιοι δείχνουν ότι εκτιμούν τον πολιτισμό και δεν ξεχνούν την ιστορία. Τουλάχιστον αυτό αποδεικνύει αυτή η αψίδα που βρίσκεται στα διόδια της Αλεξάνδρειας προς το Κάϊρο και η επιγραφή στα ελληνικά ήταν απαίτηση των δημάρχων της περιοχής Αλεξανδρείας, προς τιμήν του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Μία «απάντηση», προς κάθε κατεύθυνση, για την ελληνικότητα της Μακεδονίας.
Ώρες είναι να... διαμαρτυρηθούν οι Σκοπιανοί στην αιγυπτιακή κυβέρνηση, γιατί δεν υπάρχει και επιγραφή με... κυριλλικά στοιχεία! Ας μην το αποκλείουμε, γιατί όπου βλέπουν να «κοιμόμαστε», αυτοί «κεντάνε».

[Αναδημοσίευση από το Ιστολόγιο του δημοσιογράφου Παντελή Ξανθίδη, με την άδειά του, και με τις ευχαριστίες μου]

Νηστίσιμες μαγγανείες

Είμαι οπαδός της αρχής ότι ένα αυτοσχέδιο γεύμα από κατάλοιπα φαγητών συχνά είναι το καλύτερο. Να δυο χθεσινοί αυτοσχεδιασμοί:

• Σ’ ένα πιάτο νηστίσιμο τραχανά πρόσθεσα μερικά μανιτάρια pleurotus σωταρισμένα σε λάδι και σκόρδο (καλύτερα από λουκάνικα, και πιο υγιεινά!)

• Βραστά μπρόκολα με λαδολέμονο (με ή χωρίς λίγη μουστάρδα) πολτοποιημένα στο μίξερ. Τρώγονται σαν την ταραμοσαλάτα, αλείφονται και στο ψωμί.

Δοκιμάστε τα. Δεν θέλουν ιδιαίτερες μαγειρικές ικανότητες.

Post mortem αντιδράσεις

“Δεν έδειχνε ότι θα φύγει τόσο γρήγορα», λέει η προϊσταμένη. Όσο έμπειρος κι αν είσαι στη δύσκολη νοσηλευτική εργασία, όση διαίσθηση κι αν έχεις αναπτύξει, δεν μπορείς πάντα να μαντεύεις σωστά τον χρόνο του θανάτου. Το έκτακτο, το απρόοπτο, είναι μέσα στο πρόγραμμα όταν έχεις να κάνεις με τον καρκίνο. Έστω κι αν δεν θέλεις να το σκέφτεσαι, από ενστικτώδη αυτοάμυνα.

«Ήμουν εκεί συνέχεια. Έφυγα μόνο για μια ώρα για να κάνω ένα μπάνιο, και πέθανε τότε που έλειπα». Αισθήματα ενοχής που εκφράζονται από κάποιον συγγενή (συνήθως γυναίκα) που απουσίασε την ώρα του θανάτου. Ακούγονται ίσως παράλογα, αλλά εξυπηρετούν μια ψυχική ανάγκη, την επιθυμία για τον τελευταίο αποχαιρετισμό, ίσως την αφελή πεποίθηση ότι αν βρισκόταν εκεί θα μπορούσε να κάνει κάτι για να αποτρέψει το μοιραίο. Τα δεχόμαστε, τα ερμηνεύουμε, και ευγενικά αλλά σταθερά τα διασκεδάζουμε: η εμμονή σ’ αυτά μπορεί να οδηγήσει σε παθολογικό πένθος.

Και ο γιατρός; Τι σκέφτεται μετά από έναν ακόμη θάνατο; Έγιναν όλα σωστά; Υπήρξε κάτι που μας διέφυγε ή που θα μπορούσε να γίνει αλλιώς; Στη γλώσσα των Πυθαγορείων, ‘Πη παρέβην, τι δ’ έρεξα, τι μοι δέον ουκ ετελέσθη;’. Ένα μικρό ή μεγάλο δίδαγμα προστίθεται στην εμπειρία, μαζί με ένα ακόμη όνομα στο ψυχοχάρτι των κεκοιμημένων.

Γρίπη, Ανασφάλεια και Μεταφυσική

Η ιστορία είναι ίσως γνωστή. Όταν κάποτε αρρώστησε σοβαρά ο Μέγας Αλέξανδρος, κάποιοι του έστειλαν ανώνυμη επιστολή κατηγορώντας τον θεράποντα ιατρό Φίλιππο ότι θα επιχειρούσε να τον δηλητηριάσει με τα φάρμακά του. Ο Αλέξανδρος κάλεσε τον Φίλιππο, πήρε από τα χέρια του το ποτήρι με το φάρμακο και του έδωσε να διαβάσει τη συκοφαντική επιστολή. Κι ενώ εκείνος διάβαζε τις κατηγορίες, ο Αλέξανδρος ύψωσε το ποτήρι και το ήπιε στην υγεία του, δείχνοντας έμπρακτα την εμπιστοσύνη του.

Ξεκίνησα κι εγώ με αρνητική στάση απέναντι στη γρίπη Η1Ν1 και το εμβόλιό της. Κι έπειτα συλλογίστηκα: η αρρώστια που αντιμετωπίζουμε είναι κυρίως η υπερβολική Διαφάνεια και η πεποίθηση ότι μ’ αυτήν θα λύσουμε όλα μας τα προβλήματα. Εξηγούμαι. Κάποτε ο κόσμος δεν ήξερε πολλές λεπτομέρειες για τα φάρμακα και τα εμβόλια και πίστευε, πρώτα στο Θεό και μετά στις καλές προθέσεις των ιατρών. Όταν νόμισε ότι μπορεί να ξέρει τα πάντα, πονηρεύτηκε και άρχισε να αμφισβητεί τα πάντα και να υποψιάζεται τους πάντες (σ’ αυτό βοήθησαν και οι κάθε λογής ανεξέλεγκτες πληροφορίες στο Διαδίκτυο). Αυτό τον οδήγησε στην Ανασφάλεια, η οποία δεν σέβεται ούτε εμάς τους γιατρούς. Δεν είναι ο καθένας μας ειδικός στις λοιμώξεις. Ούτε είναι εφικτό να βάλει κανείς στη ζυγαριά τις παρενέργειες της γρίπης από τη μια και του εμβολίου από την άλλη και να αποφανθεί κατηγορηματικά υπέρ ή κατά. Η γρίπη είναι γρίπη, τόσο η ετήσια όσο και ή έκτακτη (που ως τώρα δεν φαίνεται να είναι χειρότερη ή πιο θανατηφόρα). Ωστόσο, σε μια επιδημία δεν μετράει μόνο ο αριθμός των θανάτων, αλλά και οι κάθε λογής επιπλοκές, οι ανάγκες για νοσηλεία, οι χαμένες μέρες εργασίας και μαθημάτων και η συνολική επιβάρυνση στην καθημερινή ζωή μιας κοινωνίας και των επιμέρους μελών της. Εξάλλου, οι διαδικασίες παραγωγής και ελέγχου του συνηθισμένου ετησίου εμβολίου γρίπης δεν είναι μακρότερες ή διαφορετικές από εκείνες για το εμβόλιο της ‘χοιρινής’ γρίπης, άρα και οι εγγυήσεις ασφαλείας είναι παρόμοιες και στα δυο. Με τα δεδομένα αυτά, η σύσταση για τον εμβολιασμό πρέπει να θεωρείται σωστή. Από εκεί και πέρα, εξαναγκασμός δεν υπάρχει πουθενά. Αν κάποιοι δεν θέλουν να εμβολιασθούν επειδή είναι καχύποπτοι, επειδή δεν πιστεύουν ότι η γρίπη υπάρχει ή επειδή δεν θέλουν να αυξήσουν τα κέρδη των φαρμακοβιομηχανιών, δικαίωμά τους.

Αν τα παραπάνω βοηθούν κάποιους να σκεφτούν λίγο πιο ψύχραιμα και λογικά απέναντι στη γρίπη και το εμβόλιο, αυτό τον σκοπό είχαν. Η τελική απόφαση είναι προσωπική υπόθεση. Διότι, υπό μεταφυσική θεώρηση, ο άνθρωπος με την πτώση θέλησε να πάρει στα χέρια του την τύχη του, δηλαδή τις αποφάσεις για τη ζωή του, αλλά και την ανασφάλεια που αυτές συνεπάγονται. Το μόνο αντίδοτο που του απομένει είναι η Πίστη.

Call of Duty

Αντιγράφω συνοπτικά από ρεπορτάζ στο σημερινό ΒΗΜΑ, χωρίς πολλά σχόλια:

Το ομώνυμο βιντεοπαιχνίδι (Σημ. Ο τίτλος του σημαίνει ‘Το καθήκον καλεί’) έσπασε ρεκόρ, με εισπράξεις 300 εκ. δολλάρια την πρώτη μέρα κυκλοφορίας του στην αγορά. Επικρίθηκε «τόσο διότι περιέχει ρεαλιστικές σκηνές βίας, όσο και για το σενάριο του, σύμφωνα με το οποίο ο παίκτης-σωτήρας ανήκει σε μια παγκόσμια στρατιωτική ομάδα κρούσης και επιτίθεται σε ρώσους υπερεθνικιστές τρομοκράτες που απειλούν τον κόσμο». Οι πωλήσεις του νέου τίτλου (που αναμένεται να κάνουν νέο ρεκόρ) εκτιμάται ότι θα δώσουν τονωτική "ένεση" στην παγκόσμια βιομηχανία βιντεοπαιχνιδιών, η οποία έχει πληγεί από τη διεθνή οικονομική κρίση.

Είδατε τί ‘παράπλευρα οφέλη’ έχουν οι πόλεμοι τύπου Ιράκ, Αφγανιστάν, Γεωργίας κ.ο.κ.;

Συμβασιούχοι;

Επειδή οι συζητήσεις περί των κάθε λογής συμβασιούχων παίρνουν και δίνουν στις μέρες μας, φαντασθείτε να διαβάσουμε κάποια στιγμή το ακόλουθο έκτακτο δελτίο τύπου από το Κοινοβούλιο:

«Εμείς οι 300 εκλεγμένοι αντιπρόσωποι του ελληνικού λαού κατεβαίνουμε σε απεργία διαρκείας με αίτημα τη μονιμοποίησή μας. Είναι απαράδεκτο να προσλαμβανόμαστε με συμβάσεις ορισμένου χρόνου που πρέπει το πολύ σε μια τετραετία να περνούν πάλι από κρίση με αδιαφανείς διαδικασίες (πίσω από παραβάν), και μάλιστα μετά από επιλογή των αρχηγών των κομμάτων (ούτε καν από το ΑΣΕΠ), όταν όλοι γνωρίζουν ότι καλύπτουμε πάγιες και διαρκείς ανάγκες. Ζητάμε εδώ και τώρα την κατάργηση των προκηρύξεων των θέσεών μας και τη μετατροπή των συμβάσεών μας σε αορίστου χρόνου».

Η προκήρυξη δεν είναι βέβαια πραγματική. Για να γελάσουμε λίγο την έγραψα. Λογικό όμως δεν ακούγεται το αίτημα; Όπως και τόσα άλλα παρόμοια.

[Απεστάλη στην Καθημερινή 12/11/2009]

‘Πώς να βγείτε από το σώμα σας’

Με τον τίτλο αυτό μας υποδέχεται το τελευταίο τεύχος πολύχρωμου περιοδικού που μας υπόσχεται τη ‘γνώση για τον κόσμο’, και που έχει κατά καιρούς φιλοξενήσει στο εξώφυλλό του κι άλλους εξωφρενικούς τίτλους. Σημείο κι αυτό των καιρών μας, όπου με πασπάλισμα ολίγης επιστήμης σερβίρεται πολλή σαβούρα κάθε είδους (με τίνος χρηματοδότηση άραγε;). Το φαινόμενο δεν είναι βέβαια παράδοξο. Ήδη από τον πρώτο αιώνα ο Απόστολος Παύλος προέβλεπε ότι οι άνθρωποι ‘από μεν της αληθείας την ακοήν αποστρέψουσιν, επί δε τους μύθους εκτραπήσονται’. Τέτοιου είδους έντυπα αδικούν την όποια γνήσια επιστήμη και προάγουν τη βλακεία τετραγωνισμένη. Ίσως να την καλλιεργούν και σκόπιμα, θα μπορούσε να υποπτευθεί κανείς. Δεν ξέρω (ούτε με ενδιαφέρει στο ελάχιστο) αν μπορώ να βγω από το σώμα μου, αλλά σίγουρα κάτι τέτοια με βγάζουν από τα ρούχα μου!

«Εν ασθενεία τελειούται»

Πέφτει το πόδι,
σκοντάφτουν τα βήματα.
Δεν θ’ ανασαίνω;

Γεννήθηκε τη χρονιά που εγώ ξεκινούσα τις σπουδές μου στην Ιατρική. Μετά από τριανταπέντε χρόνια οι τροχιές μας διασταυρώθηκαν. Εδώ και έξη μήνες είχε αρχίσει να πέφτει το πόδι του, με αποτέλεσμα σιγά-σιγά να σκοντάφτουν τα βήματά του. Η διάγνωση δεν άργησε να γίνει: νόσος του κινητικού νευρώνα, προοδευτική εκφύλιση των κινητικών κυττάρων, με αποτέλεσμα την μυϊκή αδυναμία που όλο και εξελίσσεται. Προσπάθειες φαρμακευτικές να ανακοπεί η πορεία της νόσου, που όμως ξέρουμε ότι βαδίζει σε μια πορεία αδυσώπητη. Το κρίσιμο ερώτημα είναι πότε θα εκδηλωθεί η αναπνευστική ανεπάρκεια. Προς το παρόν οι εξετάσεις μας είναι ικανοποιητικές, για πόσο όμως;

Οι αρρώστιες, οι αναπηρίες και τα βάσανα των άλλων θα πρέπει να μας κινούν σε ευγνωμοσύνη για τη δική μας καλή υγεία, και σε επίγνωση της ευθύνης που έχουμε για την καλή διατήρηση και χρήση της. Όταν είμαστε ή αισθανόμαστε «χάλια», ας κάνουμε μια σύντομη σύγκριση μ’ εκείνους που είναι χειρότερα--πάντα υπάρχουν τέτοιοι! Ας σκεφτόμαστε: «Πώς θα ήμουν εγώ αν είχα όλα αυτά τα βάσανα;» και ας λέμε «Ευχαριστώ!». Απ’ την καρδιά μας.

Πτώση του Τείχους, μετά είκοσι έτη

Ζήσαμε το γεγονός αυτό στις μέρες μας (9/11/1989), και δόξα τω Θεώ ζούμε και γιορτάζουμε την εικοστή επέτειό του. Το Τείχος: έμβλημα του Ψυχρού Πολέμου. Σημείο αντιπαράθεσης δυο κόσμων που κανένας δεν είναι ο παράδεισος που επαγγελόταν. Θέατρο πολλών δραμάτων, πραγματικών και μυθιστορηματικών ή κινηματογραφικών. Δυο προσωπικές προτάσεις. Όσοι πηγαίνουν στο Βερολίνο ας μη παραλείπουν να επισκεφθούν το ιδιαίτερα διδακτικό και απέριττο Μουσείο του Τείχους (Mauermuseum, Friedrichstraße 43-45, D-10969 Berlin-Kreuzberg) για να δουν πόσο κοντά έφτανε η πραγματικότητα στη μυθοπλασία. Και δεν βλάπτει να θυμόμαστε πότε-πότε το καίριο ερώτημα: Γιατί τόσος κόσμος επί σαράντα και πλέον χρόνια προσπαθούσε (και πέθαινε στην προσπάθεια) να περάσει από την Ανατολή στη Δύση, και όχι αντίστροφα;
     ΥΓ. Βέβαια στη Ελλάδα υπάρχουν ακόμη θλιβερά απομεινάρια της ιδεολογίας του Τείχους, που χαρακτηρίζουν τη σημερινή επέτειο ως ‘καπιταλιστική παλινόρθωση’. Ακόμη πιο θλιβερό όμως είναι ότι υπάρχουν νέοι άνθρωποι που τους ζητωκραυγάζουν. Ίσως διότι δεν γνώρισαν ποτέ το Τείχος.

‘Ως εν εσόπτρω...’

Δεν συμφωνώ με όλα τα γραφόμενα του Στ. Κασιμάτη (‘Φαληρεύς’, Καθημερινή). Ωστόσο το παρακάτω απόσπασμα, από τη στήλη της 8/11/2009, είναι τόσο ενδεικτικό μιας περιρρέουσας πραγματικότητας που το παραθέτω αυτούσιο.

Η ουσία του προβλήματος
Τυχαίνει να συνδέομαι φιλικά με δύο αδελφούς, ανθρώπους πολύ αξιόλογους και εξόχως εργατικούς. Ανήκουν στη φορολογική κατηγορία των ελευθέρων επαγγελματιών και εργάζονται μαζί. Χάρη στην υποδειγματική εργατικότητά τους, το 2008 κέρδισαν ο καθένας από περίπου 100.000 ευρώ. Το 2009, ο ένας εκλήθη από την Εφορία να καταβάλει φόρο 500 ευρώ, ενώ ο άλλος είχε επιστροφή 350 ευρώ. Συνολικά, δηλαδή, για τις 200.000 που αποκόμισαν σε διάστημα ενός χρόνου, εισέφεραν στο ταμείο του κράτους μόλις 150 ευρώ. Οι δυο τους έχουν και μία αδελφή, η οποία εργάζεται ως διοικητική υπάλληλος σε επιχείρηση του δημόσιου τομέα. Αυτή προσέρχεται καθημερινά στην εργασία της στις 9 π.μ. και αποχωρεί στη 1 μ.μ. Πώς το πετυχαίνει; Με ένα «χαρτί από γιατρό», που κατέθεσε κάποτε στην υπηρεσία της. Τα στοιχεία αυτά τα παραδέχθηκαν οι ίδιοι, χωρίς την παραμικρή διάθεση κομπασμού — στο πλαίσιο, απλώς, μιας συζήτησης που είχαμε για το οικονομικό πρόβλημα της χώρας...

Δεν ξέρω πόσα παρόμοια παραδείγματα υπάρχουν στην ελληνική κοινωνία, και σε ποιο βαθμό καθένας μας μπορεί να διακρίνει κάτι από τον εαυτό του εδώ μέσα: ίσως θα πρέπει να κοιτάξουμε λίγο καλύτερα. Και να προβληματισθούμε, ανεξάρτητα από πολιτικές ή ιδεολογικές τοποθετήσεις.

Επικίνδυνός τις, ονόματι Ιησούς, κυκλοφορεί στα σχολεία!

Αντιγράφω αυτούσιο το κείμενο του Μάκη Δεληπέτρου με τον τίτλο αυτό, που το βρήκα στη σελίδα ΑΚΤΙΝΕΣ. Τα λέει όλα!

Toυ ΜΑΚΗ ΔΕΛΗΠΕΤΡΟΥ

«Απογευματινή», 5-11-09

Ενοχλεί και παραβιάζει την Ελευθερία των γονέων να εκπαιδεύσουν τα παιδιά τους σύμφωνα με τις πεποιθήσεις τους, ο Εσταυρωμένος, σύμφωνα με απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου, κατόπιν εγκλήσεως Φινλανδής που έχει Ιταλική Υπηκοότητα.
Λες και ο Χριστός είναι φωτογραφία θύματος κάποιου σίριαλ κίλερ, που εκτίθεται στις αίθουσες των σχολείων και τα δυστυχισμένα παιδιά, που βλέπουν στους δρόμους τις σύριγγες των ναρκομανών, στις γωνίες τις συναλλαγές –ενίοτε ένοπλες και αιματηρές– της Μαφίας, από τον Εσταυρωμένο θα κλονίζονταν ψυχικά…
Η υποκρισία όφειλε να έχει όρια, ακόμη και αν Ήπειροι που δίδαξαν τον Πολιτισμό και κράτη που δημιούργησαν την Αναγέννηση υποκλίνονται τώρα στην Ισοπέδωση της επιβαλλόμενης «Παγκοσμιοποίησης».
Πρόκειται για απόφαση Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου και θα εφαρμοστεί σύντομα και σ’ εμάς.
Παραδόσεις και αρχές που δεν σχετίζονται με Νεο-εποχικές αξίες οφείλουν να τυποποιηθούν, με την τεχνική του γνωστού χάμπουργκερ και του γνωστού αναψυκτικού, που είναι απαράλλαχτα σε όποιο σημείο του κόσμου τα παραγγείλεις…
Δεν παραβιάζει την Ελευθερία μου ως γονέα να εκπαιδεύσω τα παιδιά μου σύμφωνα με τις πεποιθήσεις μου, το πλήθος των οιωνεί νεκρών που κείτονται καταγής στην πλατεία Βάθης, σαν μουσεία ενέσιμων εφαρμογών της Ηρωίνης, δεν τα επηρεάζουν οι μέρα μεσημέρι στην Κολιάτσου διαλαλήσεις τιμολογίων προσφερόμενων σεξουαλικών υπηρεσιών την ώρα που τα φέρνω από το σχολείο, τα…πληγώνει ο Χριστός. Γιατί «επηρεάζει τις θρησκευτικές επιλογές τους».
Αντιθέτως, η καιόμενη πέρυσι Αθήνα επειδή σχίστηκε ένα φύλλο χαρτί-ημερολογίου, φερόμενου ως σιίτη, που ψευδώς και αβασάνιστα βαφτίστηκε «Κοράνι» τα… ικανοποίησε ψυχολογικά. Είναι η λογική του βιαστή: «μας προκαλέσατε, άρα τα θέλατε…».
Έχω δει παρέα με τα πιτσιρίκια «λάιβ» γεγονότα απίστευτα. Δεν νομίζω, πάντως, ότι τα τρόμαξαν. Σίγουρα τους κάνει καλό η βία. Τους κάνει καλό και η επέλαση καλλονών, ψώνιων, αρλεκίνων, εξαντρίκ περσόνων, τηλεοπτικών βίαιων και επονείδιστων εκπομπών, τους κάνει καλό η ενημέρωση για τις διαστροφές επωνύμων, τα ανυψώνουν οι αλλοδαπές και εγχώριες σειρές με τις εκδιδόμενες ποικιλοτρόπως γυναίκες και τους έτοιμους να σκοτώσουν για την καριέρα τους «θεληματικούς νεανίες».
Σαν γονέα δεν παραβιάζεται κανένα δικαίωμά μου στην ανατροφή τους από επώνυμους παιδεραστές, φτιαγμένους «σταρ», άλαλες «τραγουδίστριες» που βγάζουν μεροκάματο υπερπολλαπλάσιο του μηνιάτικου του μπαμπά τους.
Ο Χριστός είναι ο κίνδυνος. Να «αποκαθηλωθεί» πάραυτα…

Game over!

Οι ψυχαναλυτές παρομοιάζουν τις ‘απωθήσεις’ με σκουπίδια που τα ρίχνει κανείς στο υπόγειο του σπιτιού και τα ξεχνάει. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι παύουν να υπάρχουν: κάποια στιγμή το υπόγειο ξεχειλίζει, και η δυσωδία της αποσύνθεσης δεν μπορεί να κρυφτεί. Η παροδική ανακούφιση από το ξεχασμένο πρόβλημα έχει οδηγήσει σε μια κακοφορμισμένη πληγή.
Σε δημόσιο επίπεδο, η απώθηση, το κουκούλωμα ή το πολιτικό επίχρισμα (σοβάντισμα) των προβλημάτων, η ωραιοποίηση της πραγματικότητας, οι παροδικές (συχνά πρόχειρες, προεκλογικές ή και παράνομες) ‘λύσεις’ δεν εξαφανίζουν τις όποιες παθολογικές καταστάσεις. Απεναντίας, διογκώνουν τις απαιτήσεις και δημιουργούν προσδοκίες εξωπραγματικές, ακόμη και εξώφθαλμα άδικες. Για να περιορισθούμε σε τρέχουσες περιπτώσεις, η απεργία στο λιμάνι του Πειραιά, η κατάσταση με τα προγράμματα stage, αλλά και οι συχνές κάθε είδους διεκδικήσεις (μαθητικές, φοιτητικές, εργατικές, αγροτικές) τί άλλο είναι παρά αντιδράσεις ενός λαού που συνήθισε να ζει και να τρέφεται με ψέματα, και που δεν θέλει να αντικρίσει την επώδυνη πραγματικότητα; Προβλήματα υπάρχουν, όμως δεν μπορεί να γίνεται επ’ αόριστον ανεκτή η απαίτηση της ‘δικής μας’ λύσης σε βάρος του υπολοίπου κοινωνικού συνόλου, ούτε να βρίσκει κάθε φορά δίκαιο εκείνος που κάνει την περισσότερη φασαρία. Το παιχνίδι των ψευδαισθήσεων και της αυταπάτης πρέπει κάποτε να τελειώσει. Όσο πιο γρήγορα, τόσο καλύτερα.

Οσιακή τελευτή

Είχαμε σήμερα την ευλογία να παραστούμε στην εξόδιο ακολουθία του μακαριστού π. Ευσεβίου Βίττη που ‘μετέστη προς την ζωήν’ μετά από δύσκολη αρρώστια. Ήταν από τους ανθρώπους που σημάδεψαν πνευματικά όσους τον γνώρισαν και δέχθηκαν την καθοδήγησή του. Που έδειξαν με το παράδειγμά τους ότι υπάρχει και άλλος τρόπος ζωής εκτός από αυτόν που ασθμαίνοντας κυνηγούμε καθημερινά όλοι μας. Για παράδειγμα, επί πολλά χρόνια έζησε στη Σουηδία εργαζόμενος ως οδοκαθαριστής, ενώ ήταν ιερομόναχος. Η είδηση της εκφοράς του από το μετόχι της Ι. Μονής Γρηγορίου στη Θεσσαλονίκη συγκέντρωσε, παρά το εργάσιμο της ώρας, πλήθος ανθρώπων που ήρθαν να τον αποχαιρετίσουν. Να έχουμε την ευχή του.

Οδός Δραχμής

Νοσταλγικό στιγμιότυπο από την πρόσφατη επίσκεψη στο Διδυμότειχο. Οδηγώντας στους δρόμους της πόλης το μάτι μου παίρνει στη γωνία ενός στενού την κυανή πινακίδα: Οδός Δραχμής. Έμεινα εκστατικός. Όσα ‘καλά’ κι αν μας επεδαψίλευσε το Ευρώ, δεν παύουμε να θυμόμαστε με συγκίνηση, τουλάχιστον όσοι τη γνωρίσαμε, τη δραχμή με την οποία μεγαλώσαμε, το νόμισμα στο οποίο μάθαμε να μετρούμε, που σήμαινε όσα πιάνει η δραξ μας, η χούφτα μας, με το οποίο αγοράζαμε το κουλούρι, το τετράδιο ή αργότερα την εφημερίδα μας. Υπάρχει άραγε και αλλού όμοιά της; Αν κανείς το ξέρει, ας μας ενημερώσει σχετικά. Όπως και να έχει το πράγμα, μπράβο στον Δήμο Διδυμοτείχου για την πρωτότυπη αυτή ονοματοδοσία.

ΥΓ. Ευχαριστίες στον Τάσο για τη φωτογραφία που αμέλησα να πάρω.

Γρίπη και δημόσιες συγκεντρώσεις

Ακούσαμε στις ειδήσεις ότι λόγω των πολλών κρουσμάτων (και θυμάτων) γρίπης η Ουκρανία προχώρησε σε απαγόρευση των δημοσίων συγκεντρώσεων για τρεις εβδομάδες. Να μια δυνητικά χρήσιμη εφαρμογή της γριπολογίας που μας έχει (κατα)πλήξει τους τελευταίους μήνες. Μια και επίκειται η επέτειος του Πολυτεχνείου (που ονομάζεται έτσι διότι κάθε χρόνο βανδαλίζεται το αντίστοιχο ίδρυμα, καθώς και πολλά άλλα κτίρια, ακαδημαϊκά και μη), και στη συνέχεια η πρώτη επέτειος των ‘Δεκεμβριανών’ (που κανείς δεν θέλει να την ξαναζήσει ούτε σe όνειρο), ίσως καλό θα ήταν να απαγορευθούν οι δημόσιες συγκεντρώσεις για 1-2 μήνες στη χώρα μας. Για τον φόβο της γρίπης βέβαια! Εξάλλου, το μόνο που προάγουν οι παραδοσιακές πορείες είναι η κάθε είδους αναταραχή, καταστροφή και βαρβαρότητα, και σίγουρα όχι η πολύπαθη ‘δημοκρατία’.

Διδυμότειχο

Από μια σύντομη εξόρμηση μέχρι το Διδυμότειχο. Δυστυχώς ο αέρας (όχι αστεία πράγματα!) και η βροχή δεν μας άφησαν να εξερευνήσουμε περισσότερο φωτογραφικά τον τόπο. Την άλλη φορά...