Οι ψυχαναλυτές παρομοιάζουν τις ‘απωθήσεις’ με σκουπίδια που τα ρίχνει κανείς στο υπόγειο του σπιτιού και τα ξεχνάει. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι παύουν να υπάρχουν: κάποια στιγμή το υπόγειο ξεχειλίζει, και η δυσωδία της αποσύνθεσης δεν μπορεί να κρυφτεί. Η παροδική ανακούφιση από το ξεχασμένο πρόβλημα έχει οδηγήσει σε μια κακοφορμισμένη πληγή.
Σε δημόσιο επίπεδο, η απώθηση, το κουκούλωμα ή το πολιτικό επίχρισμα (σοβάντισμα) των προβλημάτων, η ωραιοποίηση της πραγματικότητας, οι παροδικές (συχνά πρόχειρες, προεκλογικές ή και παράνομες) ‘λύσεις’ δεν εξαφανίζουν τις όποιες παθολογικές καταστάσεις. Απεναντίας, διογκώνουν τις απαιτήσεις και δημιουργούν προσδοκίες εξωπραγματικές, ακόμη και εξώφθαλμα άδικες. Για να περιορισθούμε σε τρέχουσες περιπτώσεις, η απεργία στο λιμάνι του Πειραιά, η κατάσταση με τα προγράμματα stage, αλλά και οι συχνές κάθε είδους διεκδικήσεις (μαθητικές, φοιτητικές, εργατικές, αγροτικές) τί άλλο είναι παρά αντιδράσεις ενός λαού που συνήθισε να ζει και να τρέφεται με ψέματα, και που δεν θέλει να αντικρίσει την επώδυνη πραγματικότητα; Προβλήματα υπάρχουν, όμως δεν μπορεί να γίνεται επ’ αόριστον ανεκτή η απαίτηση της ‘δικής μας’ λύσης σε βάρος του υπολοίπου κοινωνικού συνόλου, ούτε να βρίσκει κάθε φορά δίκαιο εκείνος που κάνει την περισσότερη φασαρία. Το παιχνίδι των ψευδαισθήσεων και της αυταπάτης πρέπει κάποτε να τελειώσει. Όσο πιο γρήγορα, τόσο καλύτερα.
Ποιος θα το σταματήσει; Είμαστε όλοι λίγο-πολύ παίκτες στο ίδιο παιχνίδι. Και ίσως ...κάποιοι να βλέπουν το πρόβλημα, αλλά πόση ισχύ έχουν ώστε να προχωρήσουν σε λύση; Ή μήπως είναι προτιμότερο να πιουν κι αυτοί οι λίγοι το "τρελό νερό" και να ησυχάσουν;
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι ευκαιρία όταν μια κυβέρνηση έχει +11%, όσο και αν φέρθηκε προεκλογικά ανεύθυνα, με περιττά ΘΑ που δεν χρειαζότανε για να κερδίσει, να κοιτάξει το γενικό συμφέρον χωρίς να νοιάζεται για πολιτικά κόστη και να μη χαϊδεύει αυτιά και να μην ανέχεται συντεχνιακές συμπεριφορές που κινούνται στα πλαίσια ενός κακομαθημένου ευδαιμονισμού, που δεν μπορεί πια να στηριχτεί σε αυτή την καταχρεωμένη χώρα, που έχει συνάμα και κατεστραμμένο παραγωγικό ιστό. Χρειάζεται βέβαια κοινωνική δικαιοσύνη και μέριμνα αλλά πάντα με γνώμονα το γενικότερο συμφέρον και μόνο αυτό.
ΑπάντησηΔιαγραφήIWN1998, συμφωνώ απόλυτα! Δυστυχώς το +11% δεν μετράει και πολύ όταν ακόμη και μεγάλα κόμματα (εξουσίας) έχουν διδάξει τέτοιες συμπεριφορές επί πολλά χρόνια. Προσπαθώ να είμαι αισιόδοξος και να μη σχηματίζω εκ των προτέρων γνώμη για κανένα με βάση το κομματικό του παρελθόν και μόνο, αλλά δυσκολεύομαι να δω πώς μπορεί κανείς να μεταδώσει ένα διαφορετικό πνεύμα σε μια χώρα ανθρώπων που διαμαρτύρονται για τη διαφθορά μόνο όταν τα κέρδη πάνε αλλού και όχι στη δική τους τσέπη.
ΑπάντησηΔιαγραφή