«Εν ασθενεία τελειούται»

Πέφτει το πόδι,
σκοντάφτουν τα βήματα.
Δεν θ’ ανασαίνω;

Γεννήθηκε τη χρονιά που εγώ ξεκινούσα τις σπουδές μου στην Ιατρική. Μετά από τριανταπέντε χρόνια οι τροχιές μας διασταυρώθηκαν. Εδώ και έξη μήνες είχε αρχίσει να πέφτει το πόδι του, με αποτέλεσμα σιγά-σιγά να σκοντάφτουν τα βήματά του. Η διάγνωση δεν άργησε να γίνει: νόσος του κινητικού νευρώνα, προοδευτική εκφύλιση των κινητικών κυττάρων, με αποτέλεσμα την μυϊκή αδυναμία που όλο και εξελίσσεται. Προσπάθειες φαρμακευτικές να ανακοπεί η πορεία της νόσου, που όμως ξέρουμε ότι βαδίζει σε μια πορεία αδυσώπητη. Το κρίσιμο ερώτημα είναι πότε θα εκδηλωθεί η αναπνευστική ανεπάρκεια. Προς το παρόν οι εξετάσεις μας είναι ικανοποιητικές, για πόσο όμως;

Οι αρρώστιες, οι αναπηρίες και τα βάσανα των άλλων θα πρέπει να μας κινούν σε ευγνωμοσύνη για τη δική μας καλή υγεία, και σε επίγνωση της ευθύνης που έχουμε για την καλή διατήρηση και χρήση της. Όταν είμαστε ή αισθανόμαστε «χάλια», ας κάνουμε μια σύντομη σύγκριση μ’ εκείνους που είναι χειρότερα--πάντα υπάρχουν τέτοιοι! Ας σκεφτόμαστε: «Πώς θα ήμουν εγώ αν είχα όλα αυτά τα βάσανα;» και ας λέμε «Ευχαριστώ!». Απ’ την καρδιά μας.