«Γιατί σε μένα, Θεέ μου;»

Δεν πρόκειται για την υπαρξιακή κραυγή αγωνίας που εκφράζει κάθε άρρωστος που μαθαίνει ότι έχει ανίατη νόσο, και που τελείως λανθασμένα ερμηνεύθηκε σε μία τουλάχιστον περίπτωση (εκείνη του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου) ότι σήμαινε «Γιατί σε μένα και όχι σε κάποιον άλλο;». Το ερώτημα πάντα έχει να κάνει με το γιατί να με βρει αυτή η συγκεκριμένη αρρώστια αυτή τη χρονική στιγμή. Ας μου επιτραπεί όμως να του δώσω και μια άλλη διάσταση. Γιατί να τύχει σε μένα ο κλήρος να αναγγείλω ακόμη μια φορά σ’ έναν νέο άνθρωπο, μικρότερό μου, με οικογένεια και υποχρεώσεις, ότι η διάγνωσή του είναι προχωρημένος καρκίνος και ότι το μόνο που μπορώ να του προσφέρω είναι η ‘αναβολή της εκτέλεσης’ (ή η παράταση της αγωνίας) για ένα αβέβαιο χρονικό διάστημα; Γιατί να πρέπει εγώ να σαμποτάρω ακόμη μια ζωή; Και όχι μόνο μία, αν λάβουμε υπόψη και την οικογένεια. Το ξέρω, εγώ διάλεξα αυτό το ρόλο. Πώς όμως να εξηγήσω στους ανθρώπους που φεύγουν εμβρόντητοι από την είδηση ότι παίρνουν μαζί τους κι ένα κομμάτι της δικής μου ψυχής;