‘Μη ομόσαι όλως’

Ορκωμοσία της νέας Βουλής προχθές, και είδηση πρώτου μεγέθους (κάτι μεταξύ κοινωνικού κουτσομπολιού και κοσμοθεωριακής φιλοσοφίας) ότι οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ απέσχαν από τον αγιασμό και δεν ύψωσαν το χέρι στον όρκο. Ανεξάρτητα από τα κίνητρα της συγκεκριμένης πολιτικής μερίδας, ομολογώ ότι αναρωτήθηκα για πολλοστή φορά: ποιο είναι το νόημα του όρκου, όχι μόνο στο Κοινοβούλιο, αλλά και στις δημόσιες θέσεις, τον στρατό ή τα δικαστήρια; Εκείνος που δεν πιστεύει σ’ αυτό που ορκίζεται δεν δεσμεύεται. Εκείνος που πιστεύει θα πρέπει να γνωρίζει ότι ο όρκος απαγορεύθηκε από το στόμα του Ιησού Χριστού, στην Επί του Όρους Ομιλία του (Ματθ. ε΄ 34). Εξάλλου, αν κάποιος προτίθεται να καταθέσει ψέματα ή να επιορκήσει δεν πρόκειται να αποτραπεί από την ψηλάφηση του Ευαγγελίου, ενώ εκείνος που σκοπεύει να τηρήσει την υπόσχεσή του θα το κάνει ακόμη και χωρίς αυτήν. Αντιμετωπίζουμε λοιπόν το παράδοξο η εκκλησία να ευλογεί επίσημα τον όρκο που απαγορεύει ο ιδρυτής της. Αγιασμός στη Βουλή για την έναρξη λειτουργίας της, ναι! Εκκλησιαστική ορκωμοσία όμως; Μάλλον οξύμωρο. Δεν είναι πιο σωστή η υπογραφή από όλους τους ενδιαφερομένους μιας επίσημης υπεύθυνης δήλωσης, εν γνώσει των συνεπειών, για την ακριβή τήρηση του Συντάγματος και των νόμων και την ευσυνείδητη εκτέλεση των καθηκόντων τους; Ίσως πρώτη η εκκλησία θα έπρεπε να σκεφθεί να εισηγηθεί κάτι τέτοιο.