Αξιοπρέπεια

Ο ασθενής μου έχει όνομα και χρώμα που παραπέμπει στην Ασιατική ήπειρο. Έχοντας συναναστραφεί αρκετούς ομοφύλους του ως συναδέλφους και ασθενείς μου στα χρόνια της Αγγλίας αισθάνομαι αρκετά οικείος μαζί του. Μια και το πρόβλημα υγείας που διερευνώ θα μπορούσε να είναι ‘εισαγόμενο’, μια από τις πρώτες ερωτήσεις μου είναι πόσο καιρό βρίσκεται στην Ελλάδα. «Πάνω από είκοσι χρόνια», είναι η απάντηση, σε πολύ καλά ελληνικά, με ελάχιστο δισταγμό στην έκφραση, με λεξιλόγιο που μου θυμίζει τις δικές μου προσπάθειες να μιλώ σωστά αγγλικά τότε που ήμουν κι εγώ μετανάστης. Δεν έχει επισκεφθεί ξανά την πατρίδα του από τότε που έφυγε. Είναι ευγενέστατος, κάτι που αποτελεί γνωστό φυλετικό χαρακτηριστικό πολλών Ασιατών, χωρίς ίχνος δουλοφροσύνης. Εργάζεται και είναι νόμιμα ασφαλισμένος, και προφανώς πληρώνει φόρους, χωρίς να ‘παρασιτεί’ σε βάρος κανενός (όπως συμβαίνει με πολλούς ‘εγχωρίους’). Ένας άνθρωπος πλήρως ενταγμένος στην κοινωνία και τους θεσμούς της χώρας όπου βρέθηκε, Κύριος οίδε για ποιούς λόγους (δεν ρωτάει κανείς εύκολα τέτοια πράγματα). Αξιοπρεπής ο ίδιος, απολαμβάνει την αξιοπρεπή μεταχείριση που δικαιούται ως ισότιμος πολίτης του κράτους. Ένα πρότυπο για όλους μας;