Το ατομικό μανιτάρι του συλλογικού εγωισμού

Σαν σήμερα, πριν 63 χρόνια, το Ναγκασάκι ακολουθούσε τη Χιροσίμα στην ολοκληρωτική καταστροφή του ατομικού ολέθρου. Η δεύτερη ατομική σφραγίδα έκλεινε το μεγάλο κατάμαυρο βιβλίο με τίτλο ‘Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος’, αλλά με τι κόστος; Ακολούθησε το άνοιγμα του επόμενου τόμου της ιστορίας, με τον Ψυχρό Πόλεμο, τους ανταγωνισμούς των εξοπλισμών (σχεδόν αποκλειστικά σε πυρηνική βάση), και τις περιβόητες ‘συνθήκες’ (π.χ. SALT) όχι για την κατάργηση, αλλά για τον ‘περιορισμό’ των λεγομένων στρατηγικών όπλων (‘Δεν επιτρέπεται να μπορούμε να καταστρέψουμε 1000 φορές τη γη, αυτοπεριοριζόμαστε στις 500’). Ταυτόχρονα βέβαια, δεν επιτρέπουμε σε κανέναν άλλο να αποκτήσει τέτοια καταστροφική ισχύ, διότι οι ‘άλλοι’ έχουν ‘ασταθή καθεστώτα’ (ενώ ‘εμείς’ είμαστε ακλόνητοι βράχοι σταθερότητας), και εν πάση περιπτώσει—ας το ομολογήσουμε—δεν μπορεί να είμαστε όλοι ίσοι και όμοιοι! Το ατομικό ‘μανιτάρι’ κάλλιστα συμβολίζει τον διογκωμένο εγωισμό μας, σε παγκόσμιο επίπεδο. Και την υποκρισία μας.

Ο George Orwell έγραφε τον Ιούλιο του 1944, ενώ εξελισσόταν η προέλαση των συμμάχων στην Ευρώπη: ‘Δεν με ενθουσιάζουν οι αεροπορικές επιδρομές, ούτε οι δικές μας ούτε του εχθρού… Είμαι όμως αντίθετος στην υποκρισία που θέλει να αποδεχόμαστε τη δύναμη σαν μέσο ενώ καταδικάζουμε το ένα ή το άλλο όπλο, ή να αποκηρύσσουμε τον πόλεμο ενώ θέλουμε να διατηρήσουμε το είδος της κοινωνίας που τον κάνει αναπόφευκτο’. Δύσκολο να διαφωνήσεις μαζί του.