Καλοκαίρι, και μεσημέρι. Ενώ διασχίζω με το αυτοκίνητο για δουλειά κάποια από τις δυτικές συνοικίες της πόλης μας, το μάτι μου παίρνει μια γυναίκα, απλά ντυμένη, που βαδίζει κρατώντας ένα μπουκέτο από λευκά λουλούδια. Κάποιος πέθανε, σκέφτομαι. Νέος ή πιο μεγάλος; Τι σημασία έχει; Ο τελευταίος ασπασμός στο σπίτι, λίγα λόγια παρηγοριάς για την απώλεια, μια ακούσια σκέψη για τον κοινό προορισμό μας (που συνήθως αμυντικά τον αγνοούμε). Μια τόσο απλή, όσο και ανθρώπινη χειρονομία, ένα δείγμα ότι αισθανόμαστε τον πόνο που χτύπησε μια πόρτα στη γειτονιά μας, και βάζουμε ένα χέρι να βοηθήσουμε στο σήκωμά του. Μοιρασμένη λύπη, μισή λύπη. Λίγο πιο πέρα, δεύτερη γυναίκα, με το ίδιο λευκό ‘φορτίο’, προχωρεί προς την ίδια κατεύθυνση. Δόξα τω Θεώ, η ανθρωπιά εξακολουθεί να υπάρχει, παρήγορο σημάδι στην απρόσωπη εποχή μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου