Κοινοκτημοσύνη

‘Το σχολείο [ή το νοσοκομείο ή το πανεπιστήμιο ή το πάρκο ή όποιο άλλο δημόσιο ίδρυμα ή κτίριο] ανήκει στο λαό’, ακούμε συχνά ως σύνθημα. Και βέβαια συνήθως εννοούμε ότι μπορούμε (και βέβαια ‘μόνο εμείς’ και όχι ‘οι άλλοι’) να μπαινοβγαίνουμε ελεύθερα, να το ‘καταλαμβάνουμε’, να το χρησιμοποιούμε για κάθε άλλο σκοπό εκτός από τον αρχικό του, να ασελγούμε πάνω του, να το καίμε και να το αποκεφαλίζουμε, χωρίς να δίνουμε λόγο σε κανένα, και χωρίς να πληρώνουμε δραχμή για το ‘μάρμαρο’ (στο ταμείο λησμονούμε, πολύ βολικά, την ‘ιδιοκτησία μας’). Αυτού του είδους η ‘κοινοκτημοσύνη’ ανθεί ιδιαίτερα στη χώρα μας: δεν ξέρω αν αποτελεί δική μας ‘εφεύρεση’, αλλά χωρίς δισταγμό θα την χαρακτήριζα εθνικό όνειδος.

Υπάρχει και μια άλλη κοινοκτημοσύνη. Αυτή που λέει ότι, επειδή ακριβώς όλα τα δημόσια ιδρύματα, κτίρια, πάρκα, στάδια κ.τ.λ. ανήκουν δυνητικά σε όλους, όλοι αισθανόμαστε προσωπικά υπεύθυνοι για την καλή τους κατάσταση, την εύρυθμη λειτουργία τους, την ευχάριστη όψη τους, τη συντήρηση και τη βελτίωσή τους. Με το πνεύμα αυτό, δεν γράφουμε στους τοίχους της σχολής όπως δεν γράφουμε στους τοίχους του σπιτιού μας (τουλάχιστον μετά την ηλικία των 2-3 ετών). Δεν πετούμε σκουπίδια στους δρόμους όπως δεν τα πετούμε και στο διάδρομο του σπιτιού μας. Δεν βάζουμε φωτιά στους κάδους των απορριμμάτων όπως δεν πυρπολούμε, ‘για πλάκα’, το καλαθάκι των αχρήστων δίπλα στο γραφείο μας. Δεν ξηλώνουμε τα καθίσματα στο γήπεδο όπως δεν ξηλώνουμε και τα μαξιλάρια από τις καρέκλες της τραπεζαρίας μας. Διορθώνουμε τα κακώς κείμενα και διατηρούμε τους ‘κοινούς’ χώρους καθαρούς και ευπαρουσίαστους, όπως κάνουμε και με το σαλόνι μας ή με όποιον άλλο χώρο για τον οποίο είμαστε προσωπικά περήφανοι. Καμαρώνουμε για την καλή εικόνα των δημόσιων πάρκων και φροντίζουμε γι’ αυτά, όπως και για τον κήπο μας ή τα λουλούδια του μπαλκονιού μας.

Μια τέτοια κοινοκτημοσύνη, που την απολαμβάνουμε και μας αναπαύει πνευματικά, αξίζει να την καλλιεργήσουμε.