Ταλαιπωρίας συνέχεια (28/12/2007)

Μετά από ποικίλες ενέργειες και παρέμβαση της Επιτροπής Τηλεπικοινωνιών φαίνεται ότι η τηλεφωνική μου γραμμή πιθανώς θα αποδεσμευθεί από την υφαρπάστρια εταιρεία (σημειώνω ότι στην επιστολή της ΕΕΤΤ υπήρχαν συνημμένες άλλες 17 καταγγελίες πλην της δικής μου, που σημαίνει ότι δεν πρόκειται για μεμονωμένο επεισόδιο). Τηλεφωνικά μου έδωσαν και ημερομηνία αποδέσμευσης, σε 12 μέρες (καλοσύνη τους…). Ωστόσο, χθες διαπίστωσα ότι έχασα την ηλεκτρονική μου διεύθυνση (την οποία ήλπιζα να καταφέρω να διατηρήσω), ενώ σήμερα πληροφορήθηκα ότι αυτό έγινε λόγω της μεταφοράς της τηλεφωνικής μου γραμμής. Με άλλα λόγια, θα πρέπει να ξαναρχίσω σχεδόν από το μηδέν την επαφή μου με τη διαδικτυακή πραγματικότητα (νέα γραμμή ADSL, νέα διεύθυνση, και όλα τα μηνύματα των τελευταίων 3 μηνών χαμένα). Συνεπώς, μη στέλνετε τίποτε στην παλιά μου διεύθυνση—δεν ισχύει πλέον. Όσο για την καινούργια, έχει ο Θεός! ‘Άκρη δεν έχει ο ουρανός… τέλος δεν έχει ο καημός’, όπως τραγουδούσε ο μακαρίτης Γ. Ζωγράφος. Ή, σύμφωνα με την ποίηση των κατασκονισμένων παρμπρίζ, ‘Υπομονή! Κάποτε θα βρέξει!’.

25 Δεκεμβρίου (25/12/2007)

Η ημερομηνία τα λέει όλα. Αν ξεφύγουμε από το θάμπωμα των φώτων και θυμηθούμε τον ποιητή που λέει πως ‘ήταν φώτα, χίλια φώτα, μα δεν ήτανε το Φως’, μπορούμε να συνεχίσουμε τις ποιητικές μας αναζητήσεις στον Μελωδό Ρωμανό (‘Την Εδέμ Βηθλεέμ ήνοιξε, δεύτε ίδωμεν, την τρυφήν εν κρυφή εύρομεν, δεύτε λάβωμεν τα του Παραδείσου ένδον του σπηλαίου’) ή στον κύριο Κοσμά (‘Ιδών ο Κτίστης ολλύμενον τον άνθρωπον χερσίν ον εποίησε κλίνας ουρανούς κατέρχεται’) και τον Δαμασκηνό Ιωάννη (‘Ήνεγκε γαστήρ ηγιασμένη Λόγον σαφώς αφλέκτω ζωγραφουμένη βάτω’). Ίσως το μόνο που θα καταλάβουμε να είναι το ‘στέργειν μεν ημάς… ράον σιωπήν’. Προτιμότερη η σιωπή από την πολυλογία μας.

Φθινοπωρινή σονάτα (2/12/2007)

Τα αναπάντεχα δώρα είναι συχνά τα καλύτερα, ιδίως όταν έρχονται από το φυσικό μας περιβάλλον. Ένα τέτοιο δώρο ήταν η σημερινή επιστροφή από το προγραμματισμένο εκπαιδευτικό τριήμερο στη Λάρισα, με προέκταση μέχρι σχεδόν τα βόρεια σύνορα, στην Αξιούπολη. Ενώ η Θεσσαλία με αποχαιρέτισε με ομίχλη και περιορισμένη ορατότητα (που έδινε μια ασυνήθιστη όψη στα φθινοπωρινά Τέμπη), η βόρεια έξοδος της κοιλάδας ήταν ένας παράδεισος φωτός. Ολόκληρη η Μακεδονία ήταν λουσμένη στον ήλιο, με αποτέλεσμα το χρυσάφι των φύλλων να είναι πραγματικός πλούτος για τα μάτια, ενώ ο γερο-Όλυμπος μας κοίταζε περήφανος, πασπαλισμένος με τα πρώτα του χιόνια. Αν προσθέσουμε στο σκηνικό τα ‘Madrigali amorosi’ του Monteverdi σε πολύ ωραία εκτέλεση, καταλαβαίνει κανείς ότι το δίωρο ταξίδι (που κατέληξε σε νοστιμότατο γεύμα) ήταν μια μοναδική αισθητική πανδαισία. ‘Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν’. Και καλό χειμώνα!

Περί καταλήψεων συνέχεια (24/11/2007)

Στον αγαπητό σχολιαστή που μου γράφει ότι κάποιοι βαρέθηκαν και κατέθεσαν τα όπλα, θα ήθελα να επισημάνω ότι όσοι καταθέτουν τα όπλα δεν γράφουν δημόσια και επώνυμα τη γνώμη τους. Αν δεχθώ ότι τα κόμματα δεν υποκινούν τις καταλήψεις, τότε γιατί θριαμβολογούν γι’ αυτές; Το χειροκρότημα και ο έπαινος (όπως γνωρίζουν όσοι ανεβαίνουν σε μπαλκόνια και πίστες) είναι η καλύτερη μορφή παρακίνησης (ή υποκίνησης). Εξάλλου, αν ισχυριζόμαστε ότι ο θόρυβος γίνεται για την παιδεία, να θυμηθούμε ότι η έλλειψη αιθουσών, πόρων ή και καθηγητών δεν εμπόδισε ποτέ (ακόμη και στην Κατοχή του 41-44) αυτούς που ήθελαν να μορφωθούν να πετύχουν τους στόχους τους. Χωρίς η αναφορά να σημαίνει κατ’ ανάγκην επιθυμία επιστροφής στο παρελθόν, το σχολείο των έξη ημερών και με εναλλασσόμενο ωράριο (π.χ. Τετάρτη απόγευμα – Πέμπτη πρωί) ήταν ο κανόνας στις μέρες μας, όταν οι βαθμοί του Γυμνασίου ήταν πραγματικοί (και όχι φουσκωμένοι με ‘αναβολικά’) και οι θέσεις στην τριτοβάθμια εκπαίδευση πολύ περιορισμένες. Αυτά τα ολίγα.