Περί καταλήψεων συνέχεια (24/11/2007)

Στον αγαπητό σχολιαστή που μου γράφει ότι κάποιοι βαρέθηκαν και κατέθεσαν τα όπλα, θα ήθελα να επισημάνω ότι όσοι καταθέτουν τα όπλα δεν γράφουν δημόσια και επώνυμα τη γνώμη τους. Αν δεχθώ ότι τα κόμματα δεν υποκινούν τις καταλήψεις, τότε γιατί θριαμβολογούν γι’ αυτές; Το χειροκρότημα και ο έπαινος (όπως γνωρίζουν όσοι ανεβαίνουν σε μπαλκόνια και πίστες) είναι η καλύτερη μορφή παρακίνησης (ή υποκίνησης). Εξάλλου, αν ισχυριζόμαστε ότι ο θόρυβος γίνεται για την παιδεία, να θυμηθούμε ότι η έλλειψη αιθουσών, πόρων ή και καθηγητών δεν εμπόδισε ποτέ (ακόμη και στην Κατοχή του 41-44) αυτούς που ήθελαν να μορφωθούν να πετύχουν τους στόχους τους. Χωρίς η αναφορά να σημαίνει κατ’ ανάγκην επιθυμία επιστροφής στο παρελθόν, το σχολείο των έξη ημερών και με εναλλασσόμενο ωράριο (π.χ. Τετάρτη απόγευμα – Πέμπτη πρωί) ήταν ο κανόνας στις μέρες μας, όταν οι βαθμοί του Γυμνασίου ήταν πραγματικοί (και όχι φουσκωμένοι με ‘αναβολικά’) και οι θέσεις στην τριτοβάθμια εκπαίδευση πολύ περιορισμένες. Αυτά τα ολίγα.