Κοκορομαχίες

Φαίνεται ότι την ησυχία και την ειρήνη δεν την αγαπούν πολλοί. Είτε κράτη, είτε κομματικές φατρίες, είτε κοινωνικές τάξεις, είτε μεμονωμένα πρόσωπα, αρέσκονται περισσότερο στην ταραχή, τη σύγκρουση, τις αψιμαχίες. Για να περιορισθούμε στην εγχώρια επικαιρότητα, ως τώρα κυριαρχούσαν οι αρχηγικοί διαγκωνισμοί μέσα στα δυο κύρια κόμματα της αντιπολίτευσης: ο ένας αγώνας δείχνει να τελείωσε, το σήριαλ του άλλου έχει ακόμη αρκετά επεισόδια. Ωστόσο, ακόμη και το κυβερνών κόμμα δεν έχει ‘ανοσία’ απέναντι σε φαινόμενα γκρίνιας (εσωστρέφεια την ονομάζουν στην καθώς πρέπει γλώσσα). Έτσι πρόσφατα ακούμε και βλέπουμε έναν ακήρυκτο φραστικό πόλεμο μεταξύ πρωθυπουργών, νυν, τέως και πρώην. Κάτι είπε ο ένας, απάντησε πλάγια ο άλλος, πήγε ο ένας σε μια εκδήλωση, στην οποία δεν πήγαν οι άλλοι δύο, και πάει λέγοντας. Με τους δημοσιογράφους να τρίβουν τα χέρια τους, μια και το καλό κλίμα (οπουδήποτε) γενικά δεν παράγει ειδήσεις.

     Για να είμαστε σοβαροί: Νομίζω ότι οι πρωθυπουργοί της χώρας, εν ενεργεία και εν αποστρατεία, θα έπρεπε να έχουν την δυνατότητα αλλά και την βούληση άμεσης και ιδιαίτερης επικοινωνίας μεταξύ τους για θέματα μείζονος σημασίας, χωρίς δημόσια υπονοούμενα και χωρίς την ‘μεσολάβηση’ των μέσων ενημέρωσης. Ο ανορθόδοξος πόλεμος με δηλώσεις ευθείες ή ‘από σπόντα’, δεν κάνει τίποτε άλλο από το να γεμίζει φύλλα εφημερίδων, δελτία ειδήσεων και ιστοσελίδες με κουτσομπολιό, παραπολιτικές αναλύσεις και σπέκουλες, και να ρίχνει λάδι στη φωτιά. Προάγοντας έτσι τα εθνικά συμφέροντα. 

     Προϋπόθεση βέβαια για κάτι τέτοιο θα ήταν να παραγκωνισθούν οι εκατέρωθεν εγωισμοί και οι μνησικακίες για παρελθόντα γεγονότα. Δύσκολο το άθλημα.