Πλησμονή

 Έχουν περάσει δυο εβδομάδες από τις ευρωεκλογές, και οι πολιτικοί και δημοσιογραφικοί σχολιασμοί ακόμη παίρνουν και δίνουν. Κοινό μοτίβο σχεδόν όλων: αν και κατά πόσον οι κινήσεις της κυβέρνησης, ο πρόσφατος ανασχηματισμός, οι διάφορες αποφάσεις εξυπηρετούν το δεξιό ή το κεντρώο ακροατήριο, αν έδιωξαν ψηφοφόρους από το κόμμα και προς ποια κατεύθυνση και αν και πώς θα τους φέρουν πίσω. Επιτέλους, φτάνει πια! ‘Πλησμονή ἁπάντων’, θα έλεγε ο Ισοκράτης. Τόση στενοκεφαλία; Αντί να βλέπουμε και να ακούμε κινήσεις που θα εξυπηρετούν το γενικό συμφέρον της χώρας, αναλισκόμαστε σε ‘χάδια’ προς το εκλογικό σώμα και σε κομματικούς τακτικισμούς. Ας δεχθούμε ότι αυτά τα τερτίπια δικαιολογούνται ως ένα βαθμό στην προεκλογική περίοδο. Δεν έχουν καμία θέση, απεναντίας κουράζουν και απογοητεύουν αφάνταστα όταν γίνονται καθημερινό συσσίτιο. Έχει άδικο ο πολύς κόσμος που, βλέποντας τέτοιες συμπεριφορές, γυρίζει την πλάτη στην πολιτική και αδιαφορεί για τα κοινά;

     Είναι αυτονόητο ότι το παράπονο αυτό ισχύει τόσο για την κυβέρνηση όσο και για τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Και βέβαια για τους δημοσιογράφους.