Σεβασμός του προσώπου

 

Άκουσα στο ραδιόφωνο μια ‘σκέψη της ημέρας’ από κάποιον που περιέγραφε πώς πήγε σε βάπτιση διδύμων και πώς ο ιερέας στη συνέχεια πήρε το αγοράκι μέσα στο ιερό Βήμα αλλά όχι το κοριτσάκι. Με αφορμή αυτό το γεγονός και τα κλάματα του μικρού κοριτσιού (που βέβαια δεν διαμαρτυρόταν για άνιση μεταχείριση!) ο επισκέπτης έκανε μια συζήτηση για το ‘άβατο’ των γυναικών στον κλήρο και για το ότι πρέπει κάποια στιγμή η Ορθόδοξη Εκκλησία να εκσυγχρονισθεί ως προς το θέμα αυτό, μια και ο αποκλεισμός αυτός είναι κατάλοιπο της πατριαρχίας και της ανδροκρατίας και ενθαρρύνει την ενδοοικογενειακή βία. Μάλιστα.

     Δεν είναι βέβαια ο μόνος που εκφράζει τέτοιες απόψεις, ούτε είναι η πρώτη φορά που τίθεται το θέμα. Ωστόσο, σημειώνω ότι συνήθως (σχεδόν αποκλειστικά) αυτό ανακινείται από ανθρώπους που πηγαίνουν στην εκκλησία μόνο σε γάμους και βαφτίσια, ίσως και σε καμιά κηδεία. Γενικά δεν συζητείται από ανθρώπους (γυναίκες και άνδρες) που έχουν τακτική και συνειδητή σχέση με την Εκκλησία, γνωρίζουν και αποδέχονται τους διαφορετικούς ρόλους των φύλων στην οικογενειακή, κοινωνική και εκκλησιαστική ζωή. Η γυναίκα, στο πρόσωπο της Παναγίας, της Πλατυτέρας των Ουρανών, είναι παρούσα στην κόγχη του Ιερού σε κάθε ναό και τιμάται περισσότερο από κάθε άλλο πρόσωπο στην όλη λατρευτική ζωή της Εκκλησίας. Και οι άνθρωποι που τιμούν την Παναγία γνωρίζουν να τιμούν και να σέβονται και κάθε άλλη γυναίκα. Όπως και κάθε άνθρωπο, ως εικόνα Θεού και όχι ως αντικείμενο εκμετάλλευσης, βίας ή περιφρόνησης. Τα φαινόμενα αυτά αναφύονται και ευδοκιμούν όταν χάνεται αυτή η σεβαστική θεώρηση του ανθρωπίνου προσώπου. Αυτή είναι η ρίζα των διαφόρων δεινών που βλέπουμε στην καθημερινή ζωή, από τη νεανική και έμφυλη βία και κακοποίηση μέχρι τους πολυαίμακτους και εντελώς ανοήτους πολέμους. Έχουμε την ταπείνωση και το θάρρος να το παραδεχθούμε;