Ξώφαλτσα

 Πρόσφατα απασχόλησε την πολιτική επικαιρότητα το συνέδριο του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης με τις αψιμαχίες τέως και νυν αρχηγών και στελεχών και άλλα κομματικά αθλήματα. Χωρίς κανένα ιδιοτελές συμφέρον στα εσωτερικά ή τα εξωτερικά του ΣΥΡΙΖΑ σημειώνουμε εδώ κάποια γενικά σχόλια.

     Ας υποθέσουμε ότι μια ποδοσφαιρική ομάδα που στην προηγούμενη σαιζόν είχε πάρει το πρωτάθλημα, στην αμέσως επόμενη βρίσκεται πολύ πίσω από την πρώτη θέση και ο προπονητής της, υπό το βάρος της βαριάς αποτυχίας, παραιτείται. Εκεί που η ομάδα σκέφτεται πώς θα προχωρήσει, εμφανίζεται ένας άγνωστος που μέχρι χθες δεν έπαιζε καν ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο και διεκδικεί την τεχνική ηγεσία της ομάδας. Υπάρχει περίπτωση η ομάδα αυτή να προσλάβει ένα τέτοιο πρόσωπο και να ελπίζει ότι έτσι θα ανακτήσει το χαμένο έδαφος;

     Αυτό που δεν διανοείται να κάνει μια ποδοσφαιρική ομάδα το έκανε ένα πολιτικό κόμμα του πιο έξυπνου λαού του κόσμου (κατά τη δική του εκτίμηση). Ήρθε στην Ελλάδα κάποιος που είχε ζήσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του σε άλλη χώρα, που καλά-καλά δεν γνώριζε τη γλώσσα και τα πολιτικά ήθη του τόπου. Με τον ερχομό του εδώ έθεσε υποψηφιότητα για την ηγεσία του κόμματος της χώρας, με δηλωμένη την φιλοδοξία του να γίνει και… πρωθυπουργός. Η εμφάνιση ενός νεοφυούς προσώπου στην πολιτική σκηνή προκάλεσε ανάμικτες αντιδράσεις.  Κάποιοι τη χαιρέτισαν ασμένως, ελπίζοντας ότι θα δώσει ‘νέο αίμα’ σ’ ένα κόμμα που κόντευε να πέσει σε… κώμα μετά την πρόσφατη εκλογική συντριβή του. Άλλοι την είδαν με έκπληξη και με καχυποψία, ως απειλή για τον παραδοσιακό χαρακτήρα του κόμματος και για την παλαιά φρουρά (και δεν φαίνεται να έπεσαν έξω).

     Τι πιθανότητες θα υπήρχαν να αποδεχθεί η μέχρι τότε άρχουσα τάξη του κόμματος τον παρείσακτο; Η πολιτικά υγιής αντίδραση θα ήταν να του πει: «Από πού μας ξεφύτρωσες εσύ;» και να του δείξει την έξοδο με συνοπτικές διαδικασίες. Τώρα, εκ των υστέρων και με χαρακτηριστικά ρωμέικο τρόπο, έχοντας κάνει ακριβώς τα αντίθετα, το άλλοτε κυβερνών κόμμα συνειδητοποιεί τι του συμβαίνει και ψάχνει να βρει κάποια λύση, έχοντας ήδη χάσει ένα σημαντικό μέρος των στελεχών του.

     Από την άλλη, πάντα υπάρχει το ενδεχόμενο της αποπομπής. Για να κλείσουμε με την ποδοσφαιρική παρομοίωση με την οποία ξεκινήσαμε, ξέρουμε από πείρα ότι υπήρξαν προπονητές που έγιναν δεκτοί μετά φανών και λαμπάδων και έφυγαν με το επόμενο αεροπλάνο μόλις η ομάδα έχασε το πρώτο παιχνίδι στην επόμενη αγωνιστική περίοδο. Ίδωμεν.