Υπερήφανη πολιτική

Εδώ και δέκα μήνες διαβάζουμε στις ειδήσεις για τον Φρέντι Μπελέρη, τον εκλεγμένο δήμαρχο της Χειμάρρας, που προφυλακίσθηκε από το αλβανικό καθεστώς για την εξυπηρέτηση πρωθυπουργικών συμφερόντων σε μια περιοχή ιδιαιτέρου τουριστικού (και άρα οικονομικού) ενδιαφέροντος, εμποδίσθηκε να ορκισθεί δήμαρχος και πρόσφατα καταδικάσθηκε με άνωθεν εντολή από ένα ‘ανεξάρτητο δικαστήριο’, ώστε να μπορεί το κράτος να προωθήσει τα δικά του σχέδια εις βάρος των περιουσιών της ελληνικής μειονότητος. Όπως γράφει ο Α. Συρίγος,  «προς το παρόν Αμερικανοί και Ευρωπαίοι δεν έχουν πεισθεί ότι η υπόθεση Μπελέρη είναι θέμα δημοκρατίας, κράτους δικαίου και παραβιάσεως ανθρωπίνων δικαιωμάτων», ενώ εμείς «επανειλημμένως στο παρελθόν με συνεχείς επιδείξεις ακραίας ‘ευρωπαϊκής ανωτερότητας’ κατάπιαμε παλινωδίες και υπαναχωρήσεις της αλβανικής πλευράς, διότι θα καταφέρναμε να προχωρήσουμε άλλα συμφέροντά μας». Η αδιαφορία των διαφόρων ‘συμμάχων’ δεν φαίνεται να μας προβληματίζει, παρόλο που δείχνουν καθαρά ότι έχουν τη δική τους ατζέντα. Έτσι, μετά την επαίσχυντη ‘συμφωνία των Πρεσπών’ ετοιμαζόμαστε για ένα ακόμη βαλκανικό φιάσκο. Αλήθεια, πώς τα καταφέρνουμε να έχουμε τόσο υπερήφανη εξωτερική πολιτική, ώστε οι υποχωρήσεις να είναι πάντα από τη δική μας μεριά και εις βάρος των δικών μας συμφερόντων; Μυστήριο.