«Δεῖ ἀνθρώπων» [συνέχεια]

 Ευχαριστώ τον κ. Κωνσταντόπουλο για το σχόλιό του [Καθημερινή 8/11] στην επιστολή μου. Κατανοώ βέβαια τις ενστάσεις και ανησυχίες του, τις οποίες εν πολλοίς συμμερίζομαι. Ωστόσο, δεν είναι ‘άνοστο αστείο’ (κατά την έκφρασή του) ούτε βλάπτει να καταθέτει κανείς ιδέες και προτάσεις για ένα σοβαρό ζήτημα όπως η στελέχωση του Εθνικού Συστήματος Υγείας. Κάποιες μπορεί να είναι λιγότερο πρακτικές ή και τελείως ανεφάρμοστες: αυτό ας το κρίνουν οι αρμόδιοι. Και ασφαλώς κανένα μέτρο δεν θα αποδώσει αν εφαρμοσθεί σε κενό και αυτόνομα. Όπως γράφω στην επιστολή μου, είναι απαραίτητη τόσο η αύξηση των αποδοχών των γιατρών του ΕΣΥ, όσο και η ουσιαστική βελτίωση των συνθηκών εργασίας. Αν όμως ένα νοσοκομείο είναι αναγκασμένο να λειτουργεί μόνο με έναν ή δύο γιατρούς σε κάποια κρίσιμη ειδικότητα (π.χ. παθολογία, καρδιολογία κτλ.), για ποιες συνθήκες εργασίας να μιλήσουμε;

Ας σημειώσω εκ πείρας (μια και εργάσθηκα πολλά χρόνια στο βρετανικό NHS) ότι και το εκεί σύστημα αντιμετωπίζει προβλήματα επαρκούς στελέχωσης, τα οποία σε μεγάλο βαθμό καλύπτουν ξένοι γιατροί, τόσο από την Ευρώπη (και την Ελλάδα) όσο και από ολόκληρη την Κοινοπολιτεία. Ωστόσο, οι απόφοιτοι των εκεί ιατρικών σχολών μαθαίνουν από τα φοιτητικά τους χρόνια ότι το εργασιακό τους μέλλον (είτε ως νοσοκομειακών είτε ως οικογενειακών γιατρών) θα εκτυλιχθεί μέσα στο πλαίσιο του δεδομένου Συστήματος, και εκπαιδεύονται ανάλογα. Να και ένα ακόμη σημείο που θα πρέπει να προσεχθεί στην αντιμετώπιση του προβλήματος: η σωστή κατάρτιση των μελλοντικών λειτουργών του ΕΣΥ, που θα είναι και υπεύθυνοι για την βελτίωσή του, αλλά και η καλλιέργεια της έννοιας της προσφοράς προς την κοινωνία μας. Εδώ έχουν πολλά να γίνουν.

[Δημοσιεύθηκε στην Καθημερινή 17/11/2023]