Διασκεδάσεις

Εδώ και μια εβδομάδα πληροφορηθήκαμε από τα Μέσα τα πάντα για τον ηθοποιό Μάθιου Πέρι, με αφορμή τον θάνατό του σε ηλικία 54 ετών. Μάθαμε (όσοι δεν είχαμε δει ούτε ένα επεισόδιό της) ότι είχε πρωταγωνιστήσει στην τηλεοπτική σειρά ‘Τα φιλαράκια’. Μάθαμε πόσα χρήματα έβγαζε από τα δικαιώματα της σειράς. Μάθαμε ότι είχε αντιμετωπίσει σοβαρά προβλήματα με φαρμακευτικές εξαρτήσεις και αλκοολισμό, που τα περιέγραψε ο ίδιος στην αυτοβιογραφία του. Μάθαμε μέχρι και πότε έγινε η κηδεία του και πού ενταφιάσθηκε (σε περίπτωση που βρεθούμε κάπου εκεί κοντά…). Είναι πολύ πιθανό ότι σε άλλη μια εβδομάδα θα έχουμε ξεχάσει και τον ίδιο και όλα τα συναφή δημοσιεύματα: κάτι άλλο εξίσου εντυπωσιακό θα έχει πάρει τη θέση του στα πρωτοσέλιδα.

     Άραγε μάθαμε (με την έννοια όχι της πληροφόρησης αλλά του διδάγματος) από όλη αυτή την ιστορία ποιο είναι το τίμημα της τηλεοπτικής δημοσιότητας; Θα θυμόμαστε, όταν διαβάζουμε για διάφορους πολυδιαφημισμένους αστέρες του θεάματος ή της μοντέρνας μουσικής, να βλέπουμε πίσω από τις αστραφτερές ρεκλάμες και φωτογραφίσεις και τις γαργαλιστικές ειδήσεις και να σκεφτόμαστε το ανθρώπινο κόστος αυτών των ‘επιτυχιών’;

     Λέγεται ότι κάποτε, τον 17^ο αιώνα, κάποιος πήγε στον γιατρό και του εξέθεσε τα προβλήματά του. Εκείνος διέγνωσε κατάθλιψη και του είπε: «Σε κάποιο θέατρο εδώ κοντά παίζουν τις κωμωδίες του Μολιέρου. Ίσως αυτές σας βοηθήσουν να ξαναβρείτε την καλή σας διάθεση». Η απάντηση του ασθενούς: «Γιατρέ, εγώ είμαι ο Μολιέρος». Η διασκέδαση που δημιουργούσε για τους άλλους δεν ήταν θεραπευτική για τον ίδιο. Ισχύει κατά μείζονα λόγο για τους σημερινούς ‘διασκεδαστές’.