Καινά και παράδοξα

 Δεν ψήφισα βέβαια ΣΥΡΙΖΑ (αυτό έλειπε…) και συνεπώς δεν έχω ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τα εσωκομματικά του. Ωστόσο, τα τεκταινόμενα ‘καινά και παράδοξα’ στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης δημιουργούν κάποια γενικά ερωτήματα. Αφήνω επί του παρόντος κατά μέρος τις προσωπικές προτιμήσεις του εξ Αμερικής ‘αλεξιπτωτιστή’ υποψηφίου και την ιδιάζουσα επικοινωνιακή του τακτική, που έφθασε να τον αναγάγει από παντελώς άγνωστο άτομο σε φαβορί για την αρχηγία του κόμματος (αυτό από μόνο του κάτι λέει για τα κριτήρια των ψηφοφόρων…). Ας δούμε λιγάκι πολιτικά το ζήτημα.

     Όταν ο Ν. Ανδρουλάκης, ευρωβουλευτής ων, εξελέγη πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, έγινε πολλή συζήτηση για το πώς θα μπορούσε να ηγείται του κόμματος χωρίς να είναι εκλεγμένος στο ελληνικό κοινοβούλιο. Κάποια φόρμουλα βρέθηκε και κάλυψε τις τότε ανάγκες μέχρι τις εκλογές. Τώρα έρχεται κάποιος που δεν είναι καν πολιτικό πρόσωπο. Τι ρόλο ακριβώς θα έχει ένας πρόεδρος εκτός βουλής; Τι είδους αξιωματική αντιπολίτευση θα ασκεί; Δι’ αντιπροσώπου; Και ποιες θα είναι οι θέσεις του για ζητήματα καίρια για το έθνος και την επιβίωσή του; Όσα είδαμε και ακούσαμε μέχρι τώρα δεν μας κάνουν ιδιαίτερα αισιόδοξους--το αντίθετο μάλιστα.

     Θα μπορούσε κανείς να κάνει διάφορες υποθέσεις, πολλές από τις οποίες έχουν ήδη εκφρασθεί. Όπως π.χ. ότι σκόπιμα εισάγεται (όχι εισέρχεται) έξωθεν στην ελληνική πολιτική σκηνή για να ανατρέψει τα παραδοσιακά δεδομένα κατά το συμφέρον και τις ορέξεις των παρασκηνιακών πατρώνων του. Ίσως το πιο θετικό σενάριο που μπορεί να σκεφθεί κανείς είναι μετά την δεύτερη εσωκομματική κάλπη να υπάρξουν δυο κόμματα στη θέση του ΣΥΡΙΖΑ, που όμως δεν θα μπορούν πλέον να αποτελούν αξιωματική αντιπολίτευση. Για να δούμε.