Προτεραιότητες

 Ζούμε σε μια χώρα που ειδικά φέτος μαστίζεται από διαδοχικές πρωτοφανείς θεομηνίες και άλλα τραγικά γεγονότα, πολλά από τα οποία οφείλονται σε ανθρώπινες αστοχίες και παραλείψεις. Αντιμετωπίζουμε ως κοινωνία αυξανόμενο πρόβλημα βίας με διάφορες μορφές. Δεν έχουμε ακόμη συνέλθει από προηγούμενες οικονομικές και υγειονομικές κρίσεις, και το μέλλον, ιδίως μετά τον πρόσφατο κατακλυσμό στη Θεσσαλία, δεν διαγράφεται ιδιαίτερα αισιόδοξο.

     Μέσα στην πολύ δύσκολη αυτή κατάσταση αναρωτιέται κανείς: το προέχον πρόβλημα της χώρας μας είναι ο γάμος ομοφύλων ζευγαριών και η τεκνοθεσία από αυτά; Ο αρθρογράφος Απ. Λακασάς μας λέει (Καθημερινή 14/9/23) ότι «πολύ μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας είναι ώριμο να δει μία κυβέρνηση που δεν κάμπτεται από τις οπισθοδρομικές τρικλοποδιές της Εκκλησίας». Πώς το ξέρει άραγε; Έχει αριθμητικά στοιχεία; Για την Ορθόδοξη Εκκλησία και τους πιστούς της οι εντολές του Θεού έχουν διαχρονική ισχύ και δεν επιδέχονται ανθρώπινες επεμβάσεις και παρερμηνείες. Το σύμφωνο συμβίωσης θεσπίσθηκε για να καλύψει νομικά και τα ομόφυλα ζευγάρια. Η επιδίωξη της θεσμοθέτησης του γάμου γι’ αυτά αποσκοπεί στο να τους προσδώσει μια επίφαση ‘κανονικότητας’: θυμίζει την Αισωπική αλεπού που έχασε την ουρά της και προσπαθούσε να πείσει και τις άλλες αλεπούδες να κάνουν το ίδιο (το έχουμε ξαναπεί αυτό). Αλήθεια, δεν είναι παράδοξο αυτό σε μια εποχή που ετερόφυλα ζευγάρια στρέφονται από τον γάμο προς το σύμφωνο συμβίωσης;

     Όσο για το ζήτημα της τεκνοθεσίας, η πρόσφατη επιστολή του κ. Δ. Βανδώρου (Καθημερινή 8/9/23) ήταν πολύ εύγλωττη και προσυπογράφεται. Θα επαναλάβω μόνο ένα ερώτημα που είχα θέσει και προ ετών: Θα έδινε κάποιος από τους βουλευτές μας δικό του παιδί για αναδοχή ή τεκνοθεσία από ομόφυλο ζευγάρι; Η ένσταση αυτή δεν πηγάζει από κάποια ‘φοβία’ αλλά από σεβασμό προς την ανθρώπινη φυσιολογία και τις ψυχικές ανάγκες των παιδιών. 

[Απεστάλη στην Καθημερινή]