Ο κινηματογραφικός συντάκτης σας Αιμ. Χαρμπής [23/7] περίπου ‘θρηνεί’ την υποκριτική (όπως τη χαρακτηρίζει) ενοχοποίηση του ερωτισμού στην Αμερικανική κινηματογραφική βιομηχανία, ιδίως μετά το κίνημα #MeToo που ανέδειξε την εκτεταμένη σεξουαλική κακοποίηση πολλών ηθοποιών (κυρίως γυναικών) από παραγωγούς και άλλα πρόσωπα του χώρου. Γράφει ότι το κίνημα αυτό οδήγησε σε ‘αυτολογοκρισία’ τους Αμερικανούς κινηματογραφιστές, σε αντίθεση με τους Ευρωπαίους που είναι πιο τολμηροί στις κινηματογραφικές απεικονίσεις τους, παραθέτοντας σχετικά παραδείγματα, χαρακτηρίζοντάς τα μάλιστα ως ΄τρυφερά’ ή και ‘απολαυστικά βλάσφημα’.
Συνήθως όταν γίνεται αναφορά σε τολμηρές ταινίες η αντίδραση έχει να κάνει με το τι θέαμα προβάλλεται στο κοινό (και ιδιαίτερα σε νέους ανθρώπους). Παράλληλα με αυτό ας σκεφθούμε ότι οι ηθοποιοί τέτοιων ταινιών γυρίζουν τις σχετικές σκηνές (συχνά παραπάνω από μία φορές) μπροστά και ανάμεσα σε ένα πλήθος από τεχνικό προσωπικό, σκηνοθέτες, παραγωγούς και άλλα πρόσωπα. Αυτό δημιουργεί ένα κλίμα που σε κάποιους από αυτούς θα λειτουργήσει σαν ένα σύγχρονο ‘τραγούδι των Σειρήνων’. Δεν φανταζόμαστε ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι έχουν ασκητική εγκράτεια ούτε την αυτοσυνειδησία του θρυλικού Οδυσσέα που βούλωσε τα αυτιά των συντρόφων του και ο ίδιος δέθηκε στο κατάρτι για να περάσει την σαγήνη του άσματος χωρίς να υποκύψει. Η ορμονική έξαψη που προκύπτει από ένα τέτοιο θέαμα μπορεί να οδηγήσει σε ‘παρενόχληση’ είτε προς κάποιον από τους εμπλεκόμενους ηθοποιούς είτε και προς τρίτα πρόσωπα. Αντί να κλαίμε υποκριτικά όταν συμβεί ένα επεισόδιο, δεν είναι προτιμότερο να αποφύγουμε να το καλλιεργούμε με την παραγωγή προκλητικών θεαμάτων; Οι αρχαίοι έλεγαν «τα εν οίκω μη εν δήμω». Κάποια πράγματα που συνήθως γίνονται πίσω από κλειστές πόρτες δεν πρέπει να δημοσιοποιούνται. Και η δημόσια βλασφημία δεν μπορεί να αποτελεί απόλαυση. Αυτό δεν αποτελεί λογοκρισία αλλά σωφροσύνη και κοινή λογική.
[Δημοσιεύθηκε στην Καθημερινή 28/7/2023]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου