Δυο εγκλήματα

Έγραφα πέρυσι το καλοκαίρι ότι στις ΗΠΑ ‘τα πάντα είναι μεγάλα’, όπως αρέσκονται να λένε εκεί. Η ρήση περιλαμβάνει και τις διαμάχες ανάμεσα σε διαμετρικά αντίθετες ιδεολογικές πεποιθήσεις, όπως π.χ. η οπλοκατοχή. Μέχρι και πόλεμο μπορεί να κηρύξει η μια πλευρά απέναντι στην άλλη. Αυτό φαίνεται πολύ καθαρά στο θέμα των εκτρώσεων, η νομιμοποίηση ή μη των οποίων δημιουργεί πολωμένα στρατόπεδα, έτοιμα να αλληλοσπαραχθούν. Ένα τέτοιο τραγικό παράδειγμα διαβάζουμε αυτές τις μέρες στις ειδήσεις. Ένας 22χρονος νεαρός στο Τέξας πυροβόλησε και σκότωσε την 26χρονη ‘φίλη’ του διότι υποβλήθηκε σε διακοπή κύησης σε άλλη πολιτεία (στο Τέξας απαγορεύεται η έκτρωση). Δυστυχώς σε μια χώρα όπου η αυτοδικία αποτελεί σχεδόν μέρος της ιστορίας της, δεν προκαλεί έκπληξη ένα τέτοιο συμβάν. Στο παρελθόν έχουν καταγραφεί πολλά επεισόδια όπου ‘ζηλωτές’ πολέμιοι των εκτρώσεων πετροβολούσαν γυναικολογικές κλινικές ή έβριζαν τις γυναίκες που πήγαιναν εκεί.

     Έχω διατυπώσει επανειλημμένα την σταθερή αντίθεσή μου στις εκτρώσεις, για λόγους ηθικούς, δεοντολογικούς και θρησκευτικούς. Η αντίθεση όμως δεν μπορεί να φθάνει στο έγκλημα. Όταν σηκώνεις χέρι, πέτρα ή όπλο εναντίον του άλλου, χάνεις το όποιο δίκαιο μπορεί να είχες. Δυο εγκλήματα ποτέ δεν αλληλοαναιρούνται. Κάθε άνθρωπος βαστάζει το δικό του φορτίο και φέρει ευθύνη για τις δικές του πράξεις. Τι χειρότερο μπορείς να κάνεις από το να στερήσεις από τον άλλο τη ζωή, την ευκαιρία και προθεσμία για μεταμέλεια, για αναθεώρηση των πεπραγμένων του, για αλλαγή προς το καλύτερο; Και για να δούμε από λίγο πιο κοντά το πρόσφατο αυτό συμβάν, ο δολοφόνος ‘φίλος’ είχε ιστορικό κακοποίησης της ‘φίλης’ του. Μήπως άραγε και η δική του βάναυση συμπεριφορά ώθησε την κοπέλα να προχωρήσει στην έκτρωση; Μέχρι πότε θα βλέπουμε τα πράγματα μονόπλευρα, άσπρα-μαύρα, και θα αρνούμαστε υποκριτικά τις δικές μας ευθύνες, είτε ατομικές είτε συλλογικές ως κοινωνία; Ο Θεός να μας ελεήσει όλους για τις αυθαίρετες κακοπραγίες και τα εγκλήματά μας.