Παράλογα και ανήθικα

Κοντά στα πολλά λαϊκιστικά και ανεύθυνα που εκτοξεύονται τις μέρες αυτές από τον πρώην πρωθυπουργό της χώρας που ζητάει ξανά, με πλεόνασμα θράσους, την ψήφο μας, ακούμε ότι θεωρεί την ελάχιστη βάση εισαγωγής στα ΑΕΙ «παράλογη και ανήθικη» και υπόσχεται να την καταργήσει μόλις του δώσουμε αυτό το δικαίωμα (Θεός φυλάξοι!). Προφανώς δεν γνωρίζει ούτε τη σημασία των λέξεων. Τι σημαίνει ‘παράλογος’; Αυτός που αποκλίνει από τη λογική. Τι λέει η λογική; Ότι για κάθε θέση, αξίωμα, βαθμίδα εκπαίδευσης κτλ. υπάρχουν κάποια κριτήρια επιλογής ή διαλογής μεταξύ των υποψηφίων, ώστε να διασφαλίζουν τις στοιχειώδεις γνώσεις ή ικανότητες που απαιτούνται για την θέση αυτή. Πρόσφατα έγινε τόσος θόρυβος για τον σταθμάρχη της Λάρισας που δεν πληρούσε ηλικιακά και άλλα κριτήρια. Τηρουμένων των αναλογιών, το ίδιο πρέπει να ισχύει παντού.

     Όσο για το ‘ανήθικο’, στην κοινή γλώσσα υποδηλώνει αυτό που ξεφεύγει από κανόνες και κώδικες ηθικής συμπεριφοράς. Κανένας τέτοιος κώδικας δεν αποκλείει τη χρήση ποιοτικών μέτρων επιλογής για σπουδές, το αντίθετο μάλιστα. Προφανώς (κατά τον λεγάμενο) πρόκειται γι’ αυτόν που δεν συμμορφώνεται με το περιβόητο ‘ηθικό πλεονέκτημα της αριστεράς’, το οποίο μόνο ως ανέκδοτο μπορεί να εκληφθεί.

     Για να σοβαρευτούμε, ένα από τα πράγματα που λείπουν ως βασικοί στόχοι της παιδείας μας είναι ο ορθολογικός επαγγελματικός προσανατολισμός. Η ανώτατη εκπαίδευση δεν είναι νηπιαγωγείο ή δημοτικό σχολείο. Δεν έχουν όλοι ούτε τα γνωστικά προσόντα ούτε την συγκέντρωση και την επιμονή που απαιτούν οι σπουδές. Η ελάχιστη βάση μπορεί να είναι το κόσκινο για την πρόσβαση σ’ αυτήν, αλλά πριν φθάσει κανείς να δαπανήσει χρόνο, χρήμα και προσπάθεια (συχνά καταναγκαστική από γονείς ή άλλους) θα πρέπει να αξιολογείται στη διάρκεια της γυμνασιακής/λυκειακής παιδείας και να δέχεται κατάλληλες υποδείξεις για τις ικανότητές του, ώστε να ξέρει πού ταιριάζει να στραφεί στη ζωή του. Τέτοιος προσανατολισμός και συμβουλευτική καθοδήγηση δεν έχουμε ακούσει να προτείνεται από κανέναν πολιτικό. Βλέπετε, τα ‘πυροτεχνήματα’ είναι πάντα η εύκολη λύση.

     Και παρεμπιπτόντως, μια και πλησιάζουν εκλογές, τι νόημα έχει η υποψηφιότητα των αρχηγών των κομμάτων σε τρεις περιφέρειες; Ακούμε για ‘συμβολικές’ κινήσεις και άλλα τέτοια φούμαρα (ας μου επιτραπεί ο μη πολιτικός όρος) και αναρωτιόμαστε: για ανόητους μας περνάνε οι υποψήφιοι ηγέτες της χώρας; Δυστυχώς, βλέποντας και ακούγοντας δηλώσεις όπως οι παραπάνω, η απάντηση είναι προφανής, και (δυστυχώς και πάλι) έχει διακομματική ισχύ. Εδώ το παράλογο είναι ο κανόνας.