Σύμπτωμα

«Το κακό που κτύπησε τα παιδιά, τις οικογένειές τους και όλους εμάς στα Τέμπη, δεν είναι αποτέλεσμα μίας άτυχης στιγμής (της κακιάς ώρας, που λένε), ενός μεγάλου λάθους, ή κυβερνητικής ολιγωρίας / ανεπάρκειας. Είναι αποτέλεσμα μίας διαχρονικής κατάστασης με βασικά χαρακτηριστικά την ανικανότητα, τον ωχαδερφισμό, την έλλειψη στοιχειώδους πειθαρχίας σε όλους τους τομείς (από την εκπαίδευση μέχρι τα νοσοκομεία και ως τον στρατό), την έλλειψη κάθε σεβασμού στην ιεραρχία, την αποστροφή στην αξιοκρατία και την αξιολόγηση, την παραβίαση νόμων και κανόνων στην καθημερινότητά, την μη τήρηση πρωτοκόλλων λειτουργίας όπου απαιτείται, την έλλειψη τιμωρίας σε όλα τα επίπεδα, την εκτεταμένη διαφθορά, την αντίθεση σε κάθε προσπάθεια εκσυγχρονισμού, ειδικά στο δημόσιο. Ο Έλληνας όλων των ηλικιών φτάσει να θεωρεί τον εαυτό του ανεύθυνο για όποιο λάθος ή μπαγαποντιά κάνει στη ζωή του ή στη δουλειά του και από την άλλη πλευρά θεωρεί δικαίωμά του να απαιτεί, να επαιτεί και να λεηλατεί. Ή όχι;»

     Στα βιβλία της Παθολογίας κάθε αρρώστια έχει διάφορα υποκεφάλαια (ορισμός, συμπτώματα, αιτιολογία, διαγνωστικές εξετάσεις, θεραπεία κτλ.). Αν η πρόσφατη σιδηροδρομική τραγωδία (ή άλλα παρόμοια δράματα στο παρελθόν) αποτελούν μια ‘κλινική εικόνα’, την εξωτερική εκδήλωση μιας νόσου, η παραπάνω παράγραφος του δημοσιογράφου Άγγελου Στάγκου είναι μια σύνοψη της αιτιολογίας της κοινωνικής νόσου που έχει χρονίσει στη χώρα μας. Και όπως στην ιατρική παθολογία δεν αρκεί να ανακουφίσουμε συμπτώματα αλλά πρέπει να αντιμετωπίσουμε τα αίτια για να θεραπεύσουμε μια πάθηση, έτσι και στην κοινωνική παθολογία. Τα αίτια είναι αλληλένδετα μεταξύ τους. Κι αν είναι «να φτάσει το μαχαίρι στο κόκκαλο» κατά το στερεότυπο λαϊκό αίτημα, ας δούμε ο καθένας μας πόσο βαθιά βρισκόμαστε στο ‘κόκκαλο’ αυτό κι αν θα πρέπει να μας αγγίξει κι εμάς το καθαρτικό νυστέρι. Από λόγια έχουμε χορτάσει.