Αντιφάσεις

Ακούω σύμβουλο επικοινωνίας να λέει σε χθεσινή ραδιοφωνική εκπομπή: «Οι πολίτες έχουν χάσει το αίσθημα ασφάλειας που οφείλει να τους παρέχει το κράτος… Χρειαζόμαστε διακόσιους σταθμάρχες, και δεν μπορούμε να περιμένουμε ένα χρόνο για να ολοκληρωθεί η διαδικασία του ΑΣΕΠ. Τους χρειαζόμαστε τώρα» (αυτό ήταν εν περιλήψει το νόημα των απόψεών του). Η βιασύνη δεν είναι καλός σύμβουλος, και μάλιστα όταν εκδηλώνεται από ειδικό στην επικοινωνία. Πώς συμβιβάζεται η καλή ποιοτική κατάρτιση του αντιστοίχου προσωπικού με τη σπουδή της κάλυψης των θέσεων «εδώ και τώρα»; Απ’ όσα ακούσαμε όλες αυτές τις μέρες, χρειάζεται τουλάχιστον πολύμηνη εκπαίδευση και στη συνέχεια εργασία υπό επίβλεψη για την απόκτηση εμπειρίας στη συγκεκριμένη θέση (ανάλογα ισχύουν και για άλλες υπεύθυνες θέσεις σε εξειδικευμένα αντικείμενα).

     Δυστυχώς χρόνια παθολογικά προβλήματα (είτε στην ιατρική είτε στη δημόσια διοίκηση) δεν λύνονται με τη μέθοδο της μαγικής ράβδου. Συνήθως χρειάζεται αναθεώρηση του συστήματος, μέσα στο οποίο ανέκυψε το πρόβλημα, κάτι που απαιτεί χρόνο. Επιπλέον, στη δημόσια διοίκηση πολλά από τα επιμέρους ζητήματα που εμφανίζονται με αφορμή μια κρίση θέλουν νομοθετικές ρυθμίσεις, διαγωνισμούς, συμβάσεις κτλ. Ακόμη κι αν όλα αυτά γίνουν νομότυπα και με πλήρη διαφάνεια, ο αναγκαίος χρόνος δεν μπορεί να συμπιεσθεί. Βέβαια από κάπου πρέπει να αρχίσει κανείς. Η πείρα ωστόσο μας διδάσκει ότι μόλις γίνει μια αρχή εκδηλώνονται κάθε είδους κωλυσιεργίες (αντιρρήσεις, διαμαρτυρίες, ενστάσεις, απεργίες…). Και αυτό μας παραπέμπει σε μια από τις πιο βασικές προϋποθέσεις λειτουργίας του κράτους, που την έχουμε θίξει επανειλημμένα από τη θέση αυτή: την βασική συμφωνία κομμάτων για κάποια θέματα που δεν μπορούν να αποτελούν διαρκώς σημείο τριβής και αντιπαράθεσης. Εδώ και σχεδόν πενήντα χρόνια, εκεί συνήθως κολλάμε.