Εδώ Τέξας!

Όπως διαβάζω, ένα τρίχρονο κορίτσι στο Τέξας πυροβόλησε και σκότωσε την τετράχρονη αδελφή του με πιστόλι που βρήκε μέσα στο σπίτι του. Υπήρχαν πέντε ενήλικοι στο σπίτι, αλλά καθένας νόμιζε ότι κάποιος άλλος προσέχει τα παιδιά, ή τουλάχιστον αυτό ισχυρίζονται. Δεν είναι βέβαια η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο: όπως μας πληροφορεί η είδηση, κάπου 19.000 παιδιά και έφηβοι σκοτώνονται ή τραυματίζονται από πυροβόλα όπλα κάθε χρόνο στις ΗΠΑ. Η νομοθετική εξουσία, τόσο η ομοσπονδιακή όσο και η πολιτειακή, έχει αποτύχει επανειλημμένα να περιορίσει την ανεξέλεγκτη διάθεση και κυκλοφορία των όπλων, αφού υπάρχει ένα πανίσχυρο λόμπι υπέρ της οπλοκατοχής που έχει δημιουργήσει μια κουλτούρα τύπου Φαρ Ουέστ. Εν προκειμένω, δολοφόνος δεν είναι το ανυποψίαστο παιδάκι που πάτησε τη σκανδάλη. Δολοφόνοι είναι όσοι άφησαν τα όπλα να κυκλοφορούν ελεύθερα με σφραγίδα του κράτους, σαν παιδικά παιχνίδια (κι αν καλοεξετάσει κανείς το θέμα, υπάρχουν περισσότεροι νομικοί κανονισμοί για τα παιχνίδια, που χαρακτηρίζονται ως κατάλληλα ή όχι για συγκεκριμένες ηλικίες, παρά στα όπλα). Ας μη μιλήσουμε για τους ‘υπευθύνους’ ενηλίκους που πρόσεχαν τα παιδιά. Πόσες τραγωδίες πρέπει να θρηνήσει μια κοινωνία για να αντιληφθεί ότι τα όπλα μόνο σκοτώνουν; Και άσχετα από τραγικά αποτελέσματα, η έκθεση μικρών παιδιών σε θανάσιμα όπλα δεν αποτελεί από μόνη της μια βίαια μορφή παιδικής κακοποίησης, για την οποία τόσο κόπτονται οι πάντες;