Ακρότητες

Η είδηση: Σε 10 μήνες φυλάκιση και 5.000 ευρώ χρηματική ποινή με αναστολή καταδικάστηκε από το Μονομελές Πλημμελειοδικείο Αθηνών ο γνωστός παλαίμαχος ποδοσφαιριστής Βασίλης Τσιάρτας για ‘τρανσφοβική ανάρτησή του’ το 2017. Την μήνυση είχε υποβάλει η τότε πρόεδρος του Σωματείου Διεμφυλικών (που δεν ζει πλέον).

     Έχω γράψει πολλές φορές για την ελευθερία του λόγου και για το ότι καλό είναι να σκεφτόμαστε και να υπολογίζουμε τις ενδεχόμενες συνέπειες των δηλώσεών μας, χωρίς να καταργούμε την ελευθερία της γνώμης μας. Βέβαια οι συνέπειες σχετίζονται με την ερμηνεία που δίνουν στις δηλώσεις μας όσοι τις διαβάζουν: κάτι που εγώ θεωρώ αθώο αστείο ή αδιάφορο σχόλιο, κάποιοι άλλοι μπορεί να το εκλάβουν ως προσβλητικό ή υβριστικό, και αντίστροφα. Ωστόσο, τα περίφημα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δεν ενθαρρύνουν την πολλή σκέψη, αλλά τις αντανακλαστικές αντιδράσεις, τις στιγμιαίες ατάκες, συχνά για δημιουργία εντυπώσεων και θορύβου.

     Αν περιδιαβάσει κανείς τα Μέσα (είτε συμβατικά είτε ψηφιακά) σίγουρα θα συναντήσει ποικίλα κακόβουλα σχόλια και παρατηρήσεις και ύβρεις, για δημόσια πρόσωπα, για πολιτικούς και εκκλησιαστικούς παράγοντες, για κάθε είδους θεσμούς και καταστάσεις (πρόσφατα αναρτήθηκε δημόσια υβριστικό πανώ για τον πρωθυπουργό της χώρας, ενώ τέτοια σχόλια ανταλλάσσονται ακόμη και σε υψηλό επίπεδο από επισήμους). Με τη λογική της παραπάνω μήνυσης, ο καθένας μας θα έπρεπε να ασκεί καταγγελίες και ποινικές διώξεις για όσα δεν του αρέσουν. Ωστόσο, σε μια χώρα που έχει πρακτικά αποποινικοποιήσει τη βλασφημία των θείων μια μήνυση για έκφραση γνώμης αποτελεί τουλάχιστον οξύμωρο.

     Διαβάζουμε ότι η επίμαχη ‘ανάρτηση’ έγινε το 2017. Περσινά ξινά σταφύλια, θα έλεγε κάποιος. Ακόμη κι απ’ αυτούς που τη διάβασαν τότε, πόσοι τη θυμούνται σήμερα; Και ακόμη περισσότερο: οδήγησε ποτέ σε πράξεις ή εκδηλώσεις ‘μίσους ή βίας’ κατά άλλων προσώπων; Ενώ παραγράφονται (ή επιδιώκεται να παραγραφούν) πολύ πιο ουσιαστικά αδικήματα, διώκεται και τιμωρείται η προσωπική γνώμη. Η επιμονή στη δίκη και τιμωρία του Τσιάρτα φιλοσοφικά δεν διαφέρει από τον ‘φετφά’ κατά του Σαλμάν Ρούσντι. Εκεί ισχύει ο ισλαμικός νόμος, η σαρία, εδώ ο αντιρατσιστικός. Σε κάθε περίπτωση, αστυνόμευση της σκέψης (πού είσαι, Orwell;).

     Υπάρχει και μια άλλη διάσταση. Ποιος δικαστής ή εισαγγελέας θα είχε τα κότσια να γνωμοδοτήσει αντίθετα σε ό,τι απαιτούν οι δικαιωματιστές; Θα τον κρεμούσαν στα μανταλάκια, θα έθαβε το επαγγελματικό του μέλλον, για να μη μιλήσουμε για την ψυχική του ηρεμία. Γιατί, βλέπετε, είναι χαρακτηριστικό των (κάθε είδους) δικαιωματιστών ότι διεκδικούν δικαιώματα μόνο για τον εαυτό τους. Και ουαί και αλίμονο σε όποιον έχει διαφορετική άποψη.