Ορόσημα

 

 

Απρόσκλητα, η σημερινή ημερομηνία μου χτυπάει ένα νοερό καμπανάκι: κάτι κρύβει. Λίγο ανασκάλεμα, και η σημασία της βγαίνει στην επιφάνεια. Μα βέβαια! Τα ‘ΓορΓά παρεστιΓμένα’ έχουν γενέθλια. Μια τέτοια μέρα είδαν για πρώτη φορά το φως της οθόνης, πριν… πόσα χρόνια; Δεκαπέντε πέρασαν από τότε. Οι αναρτήσεις ξεπέρασαν τις τρεις χιλιάδες, τα σχόλια κοντεύουν τις τέσσερεις. Κάτι που ξεκίνησε σαν ένα είδος ‘Me Too’ (= αφού γράφουν όλοι, γιατί όχι κι εγώ;) έφθασε να γίνει τακτική απασχόληση, γέμισμα χρόνου, χώρος εκτόνωσης για πιεστικά θέματα, επαγγελματικά, κοινωνικά, πολιτικά (όχι όμως κομματικά), καμιά φορά και πνευματικά, ίσως προκλητικά, όχι όμως ανατρεπτικά ή αιρετικά. Κατάθεση σκέψεων προσωπικών, με την ελπίδα να αποτελούν αφορμές για υγιή προβληματισμό και εκλογίκευση της ζωής μας που με τόσο παραλογισμό βομβαρδίζεται από όλες τις μεριές. Αν η ελπίδα αυτή δικαιώνεται, δεν μπορώ να το γνωρίζω. Όσοι θέλουν, ας κοινοποιήσουν τις όποιες εντυπώσεις τους.

     Ωστόσο, κάθε αρχή έχει κάποια στιγμή και το τέλος της. Έτσι διαβάζω προχθές στο μπλογκ της φίλης και γειτόνισσας ‘Αχτίδας’ την αναγγελία ότι κάνει την τελευταία της ανάρτηση. Τα ιστολόγιά μας είναι συνομήλικα, κι εκείνη το 2007 το ξεκίνησε. Διαφορετική η θεματολογία της, πολλά τα ενδιαφέροντά της, όλα δημιουργικά και… νόστιμα, ακούραστη η ίδια παρά τα προβλήματα της υγείας της, πάμπολλοι οι ακόλουθοι και φίλοι της (δεν τολμώ να συγκριθώ αριθμητικά μαζί της…). Της εύχομαι να είναι καλά, πάντα με καθαρό μυαλό, και την περιμένουμε να αλλάζει κάθε τόσο γνώμη και να μας δίνει ένα στίγμα της.

     Τέλος, μαθαίνω από τις διαδικτυακές εφημερίδες για τον προχθεσινό θάνατο της συγγραφέως Hilary Mantel. Ξεκινώντας από προσωπική φιλοδοξία ‘να κάνει κάτι’ έφθασε να γίνει ένα από τα πιο διάσημα και βραβευμένα ονόματα στο ιστορικό μυθιστόρημα. Βρίσκω ένα παλιότερο άρθρο της σε αγγλική εφημερίδα. Ένα ακόμη ψηφιακό ίχνος στην Σαχάρα του Διαδικτύου, γεμάτη από εικονικές πατημασιές, άλλες πασίγνωστες, άλλες εντελώς άγνωστες. Ένα είδος άυλης ‘αιωνιότητας’, με τα μέτρα του κόσμου αυτού. Μια πρόγευση της αληθινής Αιωνιότητας, όπου τα ίχνη δεν θα σβηστούν ποτέ.