"Αλλήλων μέλη"

Πρώτη είδηση στα δελτία: η Ρωσία κλείνει τον αγωγό φυσικού αερίου Nordstream I προς Γερμανία και άλλες δυτικές χώρες, «για προγραμματισμένη δεκαήμερη συντήρηση». Τα εισαγωγικά απαραίτητα, γιατί το προσωρινό εύκολα φαντάζει και ως μόνιμο στο ψυχροπολεμικό κλίμα που ζούμε. Η Γερμανία ήδη αρχίζει να φοβάται τη διάρκεια της στέρησης ενός αγαθού, που αποτελεί την κινητήρια δύναμη της οικονομίας της. Και το παγκόσμιο ντόμινο του πανικού δεν θέλει πολύ για να τεθεί σε κίνηση, όχι μόνο από τα πραγματικά γεγονότα αλλά κυρίως από την ανησυχία που καλλιεργείται από τα Μέσα. Βλέπετε, η παγκοσμιοποίηση είναι καλή όταν λειτουργεί ομαλά η αγορά, διακινούνται άνθρωποι και προϊόντα, υπάρχει ευμάρεια που διαχέεται προς κάθε κατεύθυνση. Όμως αυτή η εκτεταμένη αλληλοσύνδεση γίνεται παράγων (αυτο)καταστροφής όταν κάτι χαλάσει στο σύστημα. Όπως ο κορωνοϊός επωφελήθηκε από την ταχύτητα μετάδοσης λόγω των παγκοσμίων ταξιδιών και της μεγάλης μετακίνησης των ανθρώπων, έτσι και τώρα: η έλλειψη ενός βασικού καυσίμου επηρεάζει τη βιομηχανία και την εν γένει οργάνωση της ζωής ‘εγγύς και μακράν’. Με συνέπειες σε βάθος χρόνου.

     Αυτές οι πραγματικότητες θα έπρεπε να μας ωθήσουν σε μια φιλοσοφική θεώρηση του κόσμου μας. Την έκανε ο Απόστολος Παύλος πριν δυο χιλιάδες χρόνια, όταν έγραφε ότι το σώμα είναι ένα αλλά έχει πολλά μέλη, και δεν έχουν όλα την ίδια λειτουργία, αλλά αλληλοεξυπηρετούνται και δεν μπορούν να αποκοπούν ή να αυτονομηθούν από το σώμα χωρίς τραγικά αποτελέσματα. Ο ίδιος κανόνας ισχύει και για το κοινωνικό σώμα, είτε σε μικρότερη είτε σε μεγαλύτερη, παγκόσμια κλίμακα. Από τη στιγμή που ως κόσμος είμαστε διασυνδεδεμένοι σε τέτοιο βαθμό, θα έπρεπε να κατανοούμε και τις ευθύνες μας απέναντι στο μεγάλο σώμα όπου ανήκουμε. Αν τη διασύνδεση αυτή την εκμεταλλευόμαστε για εκβιαστικές κινήσεις («Για να δω τι θα κάνετε χωρίς το αέριό μου!») ή καταστροφικές ενέργειες (φαντασθείτε π.χ. το ένα χέρι να κόβει το άλλο ή να βγάζει το μάτι), τότε ο γενικευμένος όλεθρος είναι εξασφαλισμένος. Ενώ αντίθετα, αν συνειδητοποιήσουμε ότι είμαστε «καθ’ εἷς ἀλλήλων μέλη» και ότι η επιβίωση και η ευημερία μας εξαρτάται απόλυτα από την ευημερία όλων των άλλων, τα πράγματα θα γίνουν τελείως διαφορετικά. 

      Είθε να φθάσουμε σ’ αυτή την επίγνωση πριν είναι πολύ αργά για όλους.